Hallo allemaal, mijn dit is mijn eerste persoonlijke blog waarin ik met jullie mijn ervaring rondom mijn re-integratietraject wil delen. Mijn wens is dat jullie steun en herkenning kunnen vinden in mijn blog(s) en jullie te bemoedigen. Dit gaat een serie blogs zijn, zodat jullie het proces kunnen volgen en om jullie uit te nodigen eigen ervaringen te delen. Ik wens jullie veel lees plezier.

Inmiddels zit ik anderhalf jaar in de ziektewet, want na mijn studie tot directiesecretaresse is het mij niet gelukt om een passende baan te vinden. Jaren heb ik geen aandacht geschonken aan mijn autisme. Dit heeft diverse redenen, maar vooral dat ik mij in eerste instantie niet kon vinden in deze diagnose. Hoe kan ik in dezelfde kaders passen als een Sheldon van The Big Bang Theory en Albert Einstein??
Bij mij zit het autisme in de prikkel – en informatieverwerking die verstoord is. Sinds twee jaar heb ik een goede psycholoog die met mij gericht kijkt naar wat autisme voor mij betekent. Dat alledaagse prikkels voor mij zo’n impact hebben, heb ik flink onderschat. Ik heb veel prikkelgevoelige banen gehad. Zo is het al bijzonder dat ik de studie als directiesecretaresse heb behaald, want als er ergens ad hoc werkzaamheden in voorkomen, dan is het wel als secretaresse. Daarnaast heb ik gewerkt bij een callcenter en administratieve banen waarbij er veel in taken geschakeld moest worden. Totdat mijn lichaam aangaf: ‘tot hier en niet verder’.

Start

Nu ben ik gestart met een re-integratie traject. Ik ben dankbaar dat ik de tijd krijg van het UWV om te ontdekken wat er wel mogelijk is qua werk en waar mijn talenten liggen. Na zoveel banen te hebben gehad – ik had graag gewild dat het was gelukt – is het niet bevorderlijk geweest voor mijn zelfbeeld. Echter geeft dit mij ook veel stress, want ik heb een niet gemiddeld inkomen en ik woon alleen. Daarnaast heeft mij dit geleerd dankbaar te zijn voor wat er wel is en wat ik wel kan en daarvan te kunnen genieten.
Om te ontdekken wat bij mij past en wat ik leuk vind ga ik in gesprek met mijn re-integratiecoach. Voor het gemak noemen we haar even Lea.

Zo heb ik een TMA test gemaakt om te kunnen zien op welk niveau (MBO, HBO etc.) ik functioneer en een goed profiel te krijgen van wie ik ben en wat mij beweegt. Daarnaast voeren we gesprekken over wat ik nodig heb om weer werkfit te worden. Daarin speelt mijn privésituatie een grote rol. Lea stuurt mij aan om uit te reiken naar de ander. Wat zij daarmee bedoelt is dat ik aangeef bij een vriend of vriendin dat ik in een lastige periode zit en of zij er voor mij kunnen zijn. Bijvoorbeeld door een te wandelen, samen te eten, of een filmpje te kijken. Het is voor mij afleren dat ik het niet alleen hoef te doen en ook mijn verhaal mag delen. Dat er wederkerigheid ontstaat i.p.v. dat het één richtingsverkeer is zodat, mensen mij leren kennen om wie ik ben en niet alleen maar de blije ik die voor andere mensen klaar staat.

Zo zijn we natuurlijk ook bezig met werk. Dit vind ik spannend, dus we zijn op zoek naar een werkervaringsplek/stageplek om zo stap voor stap weer in het werkveld te komen. We zijn nu in de richting van archiefmedewerker of DIV (documentaire informatievoorziening aan het kijken Dit zijn vrij gestructureerde banen met routinematige handelingen waarbij nauwkeurigheid belangrijk is. Dat is voor vele mensen met autisme een kracht. Lea en ik vermoeden dat zo’n soort functie voor mij meer rust gaat brengen en mijn talenten kunnen worden benut. Sowieso zal het werken binnen de non-profitsector mij meer rust gaan geven dan in het bedrijfsleven. Stel je maar eens voor dat je een gemeente binnenloopt. Over het algemeen is daar een bepaalde rust. Het is ook nog een zoektocht: hoeveel uur ik kan werken? Wat is mijn belastbaarheid? Dat is een grote vraag die ik mezelf stel, misschien herken je dat wel? Het blijft nog even spannend de komende tijd en de onduidelijkheid geeft mij soms onrust. Het helpt mij dan om te sporten, mediteren, wandelen en van mij af te schrijven. Wat helpt jou als je spannende dingen te wachten staat?

Je bent oké!

Hoe is het voor jou om dit te lezen? Werk je of niet? Of doe je fantastisch vrijwilligerswerk of maak je mooie dingen bij de dagbesteding? Of lukt het niet? Wat je verhaal ook is, weet dat alles oké is. Dat is wat ik in dit proces leer en voor wie zich aangesproken voelt dit graag mee wil geven. Je bent oké… wat je bent fantastisch… en dat heeft niks te maken met of je wel of niet werkt.

Bedankt voor het lezen van mijn aller eerste blog en mocht je vragen hebben of iets willen delen, je bent van harte welkom.

Liefs, Renske