Search
Close this search box.
Search
Close this search box.

Intakegesprek voor het diagnosetraject

Vandaag (07-07-2021) was dan eindelijk de dag. Ik mocht naar de GGZ voor mijn intakegesprek. ik was erg gespannen en zenuwachtig. Ik wacht inmiddels al een behoorlijke tijd op dit gesprek. In deze blog neem ik jullie mee in mijn eerste ervaringen tijdens het intakegesprek. 

Spanning vooraf

De dagen vooraf aan het gesprek was ik al behoorlijk gespannen. Ik heb twee dagen ziek op bed gelegen, maar dit kan natuurlijk ook een griepje geweest zijn. In de auto was ik heel erg aan het nadenken over wat ik moest gaan verwachten van dit gesprek. Mijn hoofd was al bezig met de verschillende vragen die mogelijk gesteld konden worden. Ik was op tijd van huis vertrokken, zodat ik ruim van te voren aanwezig was. Je weet namelijk nooit hoe het in het verkeer gaat. Ik was ruim op tijd en kon mij aanmelden bij de balie. Met een gespannen gevoel ging ik naar de wachtruimte en wachtte ik totdat het 9:00 was.

Eerste gevoel

Om 9:00 werd ik opgehaald uit de wachtruimte. Een gek gespannen gevoel overheerste nog steeds. Met trillende benen liep ik naar binnen. Eerst werd ik voorgesteld aan de mensen waarmee ik het gesprek ging voeren. Dit waren een verpleegkundig specialist en een orthopedagoog. Ik zat in mijn eigen handen te knijpen en ik analyseerde het gehele kantoor. De spanning zakte al iets, want de mensen straalde rust uit en waren ook erg rustig. Het was dan ook heel erg fijn dat we het gesprek begonnen met hoe het gesprek ging verlopen en welke dingen ik kon verwachten. Voor het gesprek stond 90 minuten gepland, maar ze gaf al aan dat ze waarschijnlijk niet al deze tijd nodig zouden hebben.

Er werd ook meteen aangegeven dat ik de vragenlijsten goed had ingevuld. Ik had van te voren al wat vragenlijsten moeten invullen, zowel digitaal als op papier. Dit waren vragen die heel algemeen waren. Ik had zelf niet het idee dat deze lijsten al direct gericht waren op Autisme.

Gesprek

In het gesprek moest ik aangeven waarom ik terecht was gekomen bij de GGZ. Dit had ik gelukkig al goed voor mezelf op een rijtje en kon dat zo vertellen. Zo kwam ook de documentaire ter sprake van VetGezellig. Toevallig had de orthopedagoog deze video ook gezien en wist ze precies waar ik het over had. Tijdens het gesprek kwamen er vele dingen aan bod. Hierbij kun je denken aan school, maar ook aan de thuissituatie.

Ik merkte tijdens het gesprek al wel dat het mij heel veel energie kostte. Ik vond het lastig om dingen te vertellen, dus ik probeerde dingen uit te leggen aan de hand van voorbeelden. Dit vonden ze helemaal niet erg en ze begrepen ook waarom ik dat deed. Naar mijn idee (achteraf gedacht) sprong het gesprek van de hak op de tak, maar dat is echt mijn gevoel. De orthopedagoge leidde het gesprek en dat verliep soepel. Waar nodig stelde de verpleegkundige nog bevestigings vragen of verhelderings vragen. Verder notuleerde zij het gesprek in mijn dossier.

Als feedback kreeg ik terug dat ik heel duidelijk ben ik het vertellen van dingen en dat zij en goed beeld van mij hadden gekregen. Op de planning stond dat ik begin augustus een advies zou krijgen over wat er komen gaat. Echter, vonden ze het verhaal zo duidelijk dat er besloten werd toch meteen te gaan starten met het diagnosetraject. Begin augustus zal ik het eerste gesprek hebben voor het officiële traject. De orthopedagoog noemde dit ook wel het ‘interview’. Dit gesprek zal ongeveer 60 tot 90 minuten duren. Ik heb nu verschillende vragenlijsten mee naar huis gekregen die ik moet gaan invullen. Twee vragenlijsten moeten worden ingevuld door mijn ouders. Zij zullen in het traject ook op gesprek moeten komen om over mij te praten. Dit zal met name gericht zijn op mij in mijn jongeren jaren als baby, peuter en kleuter.

Ik vond het gesprek wel heel erg prettig. Ik voelde mij op mijn gemak en had echt het idee dat ik begrepen werd. Het bevestigde gewoon dat ik daar voor nu op mijn plek zit en ik kreeg ook echt het idee dat ze mij verder kunnen gaan helpen waar nodig.

Vervolg

We hebben het kort nog even gehad over het vervolg, mocht er Autisme worden gediagnostiseerd. Ik zou dan verschillende paden kunnen kiezen. Bij de GGZ kan ik meer informatie krijgen en veel leren. De orthopedagoog dacht zelf dat ik hier niet heel veel aan zou hebben, omdat ik al heel veel wist te benoemen over mezelf en daarbij ook meteen een uitleg kon geven. Ik kan ook een coach krijgen die mij vooral tips en bevestiging gaat geven waar nodig. Er werd ook aangeboden om in groepsverband te praten. Daar kom je dan in een groepje met leeftijdgenootjes die ook Autisme hebben en je kunt er dan samen over praten. Dit lijkt mij best wel fijn, omdat je dan samen zit met mensen die jou waarschijnlijk heel erg gaan begrijpen.

Ik kan jullie vertellen dat ik echt ontzettend moe ben nu. Een uur praten over hoe jij bent als persoon kost echt heel veel energie. Het gesprek duurde dus uiteindelijk een uurtje. Begin augustus start ik dus met het diagnosetraject. Dit vind ik natuurlijk ontzettend spannend. In de tussentijd zal ik blogs blijven schrijven over mijn leven van nu, maar bijvoorbeeld ook over dingen van vroeger als kind.

Mochten jullie vragen hebben, dan mogen jullie deze natuurlijk aan mij stellen. Dit kun je doen door mij een privé berichtje te sturen, maar het mag ook onder deze blog. Ik schrijf deze blogs namelijk voor mensen die mogelijk ook de stap willen zetten om ook naar de GGZ toe te stappen en de mogelijke drempel lager te leggen.

5 reacties

  1. Wat goed dat je dit deelt, en wat fijn dat het gesprek goed verliep! Ik denk dat veel mensen wat hebben aan jou ervaring. Veel succes verder met je diagnosetraject!

  2. Hoi Frederique, bedankt voor het delen van jouw verhaal over het diagnosetraject terwijl je er midden in zit! Ben blij voor je dat het gesprek fijn is geweest en dat je in augustus verder mag met het traject. Ik had in april mijn intakegesprek, daarna mocht ik na 2 maanden terug komen om de vragenlijsten in te vullen en kreeg ook 2 vragenlijsten mee voor iemand die mij goed kent (mijn partner heeft deze ingevuld). Daaruit konden ze halen dat de score ‘hoog’ was op symptomen van ASS. Nu moet ik nog 1 tot 2 maanden wachten op het ‘interview’. Het is een lange weg en ik vind de weg best lastig. Ik vind het daarom ook zo fijn om jouw verhalen te lezen, want dan voel ik mij minder alleen.

    1. Hoi Kimanna,
      Wat ontzettend vervelend dat je zo lang moet wachten op het eerste gesprek.
      Ik vind het fijn om te lezen dat je je door mijn verhaal een stuk minder alleen voelt!

  3. Ik heb vrijdag mijn eerste intake gesprek. Ik merk dat ik de afgelopen dagen het hele internet aan het afspeuren ben, zodat ik weet wat ik kan verwachten. Dank je wel voor het delen van jouw verhaal!

Geef een reactie

Meer artikelen

Jouw verhaal heeft kracht.

Misschien heb je het gevoel dat je verhaal slechts één van velen is, maar het kan een wereld van verschil maken voor iemand die momenteel met een soortgelijke uitdaging worstelt.

Stuur ons jouw verhaal in en zie het binnenkort op onze site.