En toen viel alles op zijn plek…

Hoi allemaal, het is eventjes geleden dat jullie van mij gehoord hebben. In de afgelopen tijd is er een hoop gebeurd. Mijn laatste blog ging over mijn eerste diagnosegesprek en hoe ik dat zelf heb ervaren. In deze blog neem ik jullie mee in de resultaten die uit het diagnostisch onderzoek zijn gekomen.

Terugblik

Voordat ik jullie meeneem in het gesprek over de resultaten, blik ik eerst even terug op mijn diagnosetraject. Volgens de planning stonden de volgende stappen op de planning voor mijn traject:

• Invullen van verschillende vragenlijsten (Zelf invullen en door naasten)
• Het interview aan de hand van de DSM-V
• Gesprek met mijn ouders over ontwikkeling als kind
• Adviesgesprek

Een week na mijn interview hadden mijn ouders een gesprek over mijn ontwikkeling als kind. Dit was voor hen ook niet makkelijk, want je gaat over je eigen kind praten en dan met name over de dingen waar ik als kind dan tegenaan liep. Mijn ouders vonden het een lang gesprek, maar voelden zich wel prettig in de sfeer.

Vrij snel na dit gesprek heb ik te horen gekregen dat het adviesgesprek naar voren gehaald ging worden. In eerste instantie stond deze gepland op 23 september, maar deze is vervroegd naar 1 september. Ze hadden het gehele plaatje compleet en ze vonden het niet nodig om mij langer te laten wachten. In het adviesgesprek krijg je te horen of je wel of niet de diagnose krijgt en op welke manier ze je verder willen helpen. Mijn diagnosetraject is dus echt in een sneltreinvaart gegaan. Ik ben hier erg dankbaar voor. Uit ervaringen van anderen heb ik begrepen dat dit 9 van de 10 keer echt niet het geval is.

1 September 2021 

Woensdag 1 september 2021. De dag die voor altijd in mijn geheugen gegraveerd staat. Dit is namelijk de dag dat de resultaten van de onderzoeken besproken werden. Die dag had ik school en was heel erg gespannen. Ik heb die dag ook niks meegekregen van de lessen. Het was ook nog eens de eerste schooldag, dus hopelijk heb ik niet al te veel belangrijke informatie gemist.

Ik had het gesprek weer met mijn vaste orthopedagoog. Bij haar voel ik mij op mijn gemak en ze begrijpt mij heel erg goed. Ze stelde mij aan het begin van het gesprek gerust door even op mij in te praten. Uiteindelijk was ik iets rustiger geworden en kon het gesprek beginnen.

“Ik ga je niet langer in spanning laten en het zal ook geen verassing voor je zijn denk ik, maar je hebt inderdaad de diagnose Autisme”

Dit moment zal ik nooit meer vergeten. Ineens vallen er zoveel puzzelstukjes op zijn plek en ineens begrijp je zoveel, maar tegelijkertijd beland je in een interne rollercoaster. De orthopedagoog vroeg ook of het als schok of opluchting voelde. Naar mijn idee was het echt een opluchting. Ik kan mezelf nu nog beter leren begrijpen en ga in de komende maanden/jaren mezelf hopelijk een stuk beter voelen.

Ze zag aan mij dat ik moe was en dat eigenlijk alle spanningen eruit kwamen. Ik kreeg mijn diagnostisch verslag mee naar huis en daarnaast kreeg ik mijn optionele behandelplan toegestuurd. Deze moest ik ook rustig doorlezen, zodat ik kon kijken of ik mij in dat plan kon vinden. Zo’n anderhalve week erna hebben we meteen weer een gesprek gepland om het vervolg te bespreken.

De dagen na mijn diagnose

Zoals ik al aangaf, voelde de diagnose echt als een soort opluchting. In de eerste week vertoonde ik weinig emoties en ben ik doorgegaan met mijn leven. Het besef kwam denk ik nog niet. Zo kreeg ik ook van iemand te horen dat ik zo rustig bleef onder de situatie en mensen hadden verwacht dat ik anders zou reageren.

Na die week landde de diagnose ineens en werd ik heel erg emotioneel. Ik heb veel gehuild en voelde me heel erg kwetsbaar en alleen. Alles lag onder een heel groot vergrootglas. Mijn gedrag, mijn gedachtes en mijn gevoelens waren veel sterker aanwezig in mijn hoofd dan normaal. Dit is dan ondanks de opluchting van de diagnose een hele rollercoaster in je hoofd. Ondanks dat we nu bijna een maand verder zijn, is deze rollercoaster nog steeds bezig. Dit vind ik lastig om te accepteren, want ik wil alles in 1 keer kunnen. Ik moet dit tijd gaan gunnen om het toch een soort van te verwerken.

Vervolggesprek

Zo’n anderhalve week na de diagnose stond er weer een gesprek gepland met mijn orthopedagoog. Ik had thuis rustig alles doorgelezen en ik was het helemaal eens met het plan van aanpak. Zo zou ik psycho-educatie krijgen en word ik aangemeld voor een cursus ‘meer rust, minder stress’. Daarnaast zal ik WMO moeten aanvragen, zodat ik een coach kan krijgen.

Aangezien ik al had ingestemd met dit plan, gingen we tijdens dit gesprek ook meteen starten met de psycho-educatie. Uiteindelijk was dit een gesprek van ruim anderhalf uur. In het gesprek hadden we het over mij en hoe verschillende prikkels bij mij in mijn hoofd binnenkomen. Het fijne hieraan was dat mijn orthopedagoog mijn situatie voor alles gebruikte. De educatie was dus eigenlijk heel erg praktijkgericht om het maar zo te zeggen. Hetgeen wat in het gesprek het meeste naar voren kwam waren mijn grenzen. Ik ben namelijk in staat om mijn grenzen deels te voelen, maar vervolgens doe ik er niks mee en ga ik maar door. Dit bleek uit verschillende situaties die ik kon benoemen. Bijvoorbeeld het hebben van een paniekaanval tijdens een les, last hebben van lichamelijke klachten en slecht slapen.

We hebben hierin duidelijke afspraken gemaakt. Ik kan nu nóg niet mijn eigen grenzen bewaken, dus voor dit moment heb ik nog even iemand nodig die die grenzen maakt. Hierbij moet je denken aan iemand die echt even zegt: “Deze lessen zijn niet belangrijk en kun je overslaan en deze lessen volg je thuis online.” Verder moest ik elke dag minimaal 2 uur me-time hebben. De rust moet even terugkomen in mijn lijf. Op die manier kan mijn hoofd alles ook rustiger verwerken. Ik moet namelijk niet vergeten dat niet alleen de diagnose in mijn hoofd speelt. Het is ook nog eens het begin van een nieuw schooljaar, dit brengt ook gewoon de nodige spanningen en prikkels met zich mee.

Ik vind het nog lastig om mij aan deze afspraak over te geven, maar ik doe het wel. Mijn mentor heeft mij geholpen met het kijken naar mijn rooster en we hebben samen keuzes gemaakt in wat ik wel en niet doe. Daarnaast is er een andere docent van mijn opleiding waarbij ik terecht kan om even mijn dagen te evalueren als ik heb gewerkt aan een groepsopdracht. Mijn opleiding ben ik dan ook heel erg dankbaar dat ze mij op dit moment zo goed helpen!

Andere behandelaar

Helaas, stap ik vanaf dat eerste psycho-educatie gesprek naar een andere behandelaar over. Niet omdat ik dat zelf wil, maar omdat mijn orthopedagoog een andere baan heeft. Ik baal daar heel erg van, want ik zat echt op mijn plek bij haar. Ze kende mij al door en door en dat terwijl we elkaar pas een paar keer gesproken hadden. Hier heb ik ook echt van moeten huilen en ik ben er nog steeds best emotioneel onder.

Inmiddels heb ik wel kennis gemaakt met mijn nieuwe behandelaar. Ze is ook erg lief, maar ik moet mijn draai bij haar nog gaan vinden. Ik probeer met een positieve houding aan de slag te gaan met de psycho-educatie. Voor nu staat er nog 1 afspraak gepland, voordat ik aan de cursus ‘meer rust, minder stress’ ga beginnen. Deze cursus zal ik gaan volgen met leeftijdsgenoten onder begeleiding van twee begeleiders. 14 oktober start ik met de cursus, dus ik zal jullie in mijn blogs hiervan op de hoogte houden.

Tot slot

Tja… mijn traject is zo ontzettend snel gegaan. Zoals ik al zei ben ik daar echt heel erg dankbaar voor. Mijn behandelaar heeft gekeken naar mij en wat ik nodig had en niet onnodig lang gewacht. Op dit moment voel ik mij heel kwetsbaar en toch ook wel alleen. Langzamerhand laat ik mijn gevoelens toe en durf deze steeds beter te delen met anderen. Dit zijn toch al wel sprongen die ik gemaakt heb de afgelopen tijd.

Voor nu ben ik trots op mezelf wat ik al bereikt heb! Ik ga het tijd geven en ik ga de komende tijd beter aan mezelf denken!

Bedankt weer voor het lezen van mijn blog en hopelijk zie ik jullie weer terug bij de volgende!

Liefs!

x