De eerste stap

Kennismaking

Hallo allemaal! Ik ben Fréderique, 21 jaar oud en studeer op dit moment voor leerkracht in het basisonderwijs. Op dit moment zit ik in het derde leerjaar. Zelf ben ik nog niet gediagnostiseerd met Autisme. In deze blog zullen jullie lezen wat mij te wachten staat en tegen welke problemen ik aanloop. Ik zal maandelijks een persoonlijke blog schrijven op dit platform.

Problemen

De afgelopen jaren loop ik nogal tegen mezelf aan. Ik herken dingen in mijn gedrag en gedachtes die ik niet kan plaatsen. Op de Pabo hebben wij in het tweede leerjaar een toets gehad over gedragsproblemen en gedragsstoornissen die veel in het basisonderwijs voorkomen. Zo kwam ook ASS ter sprake. Ik deed er tegenover mijn medestudenten nogal lacherig over en zei: “Dit is gewoon een beschrijving van mij” Waarop medestudenten reageerden met: “Nee joh meid, jij bent harstikke sociaal.”  Ik heb er die dag nog vaker aan gedacht, maar door de reactie van de medestudenten heb ik het toch een beetje laten varen. Ondanks dat, bleef de gedachten zeker door mijn hoofd spoken. Ik heb hierbij nooit de stap gezet om er iets mee te doen. 

Aangezien ik toch wel tegen dingen blijf aanlopen, heb ik dit jaar besloten om mij door de huisarts te laten doorverwijzen naar een Autisme centrum hier in de buurt. Dit komt vooral door de documentaire van Alwin Ritsier en zijn vriendin Ghislaine. Zij hebben samen een korte documentaire gemaakt over vrouwen met Autisme. Het is een onderwerp dat niet snel ter sprake komt. Voor mij was deze documentaire een echte eyeopener.  Ik herkende mij in heel veel verhalen van de vrouwen die aan het woord kwamen. Hierdoor is er toch een belletje gaan rinkelen en kreeg ik toch een beetje de bevestiging dat ik niet alleen ben. 

Hierdoor ben ik ook meer gaan nadenken over de problemen waar ik zelf tegenaan loop. Daarvoor ben ik ook terug gaan denken naar de tijd op de basisschool. Ik heb altijd al het gevoel gehad dat ik anders was en dat ik nooit echt begrepen werd in mijn doen en laten. Zo kwamen er altijd vriendinnetjes over de vloer, maar in het spel moest het wel altijd op mijn manier gaan. Die vriendinnetjes verschilden ook van maand tot maand. Ik had altijd wel weer iemand anders waar ik aan hing.

Nu achteraf gezien, denk ik dat dat vooral was zodat ik er een beetje bij ging horen. In de tijd op de basisschool heb ik ook behoorlijk op mijn tenen gelopen. Ik irriteerde mij aan iedereen en dit kwam er thuis altijd als een emotiebom uit. Zo vind ik het nog steeds er moeilijk om mezelf te uiten als dat nodig is. Ik zal niet snel zeggen hoe ik mij op dat moment echt voel. Er zijn ook zeer weinig mensen in mijn omgeving die herkennen als ik niet lekker in mijn vel zit. Zelf zie ik het als een masker die ik opzet, waardoor het lijkt dat het prima gaat. Echter slaan mijn gedachtes op die momenten heel erg op hol en komt er angst in mijn hoofd naar boven. 

Deze angst komt ook weer naar voren op het moment dat er sociale situaties of nieuwe situaties zich voor doen. Zo vind ik het bijvoorbeeld erg gezellig om onder de mensen te zijn, maar het praten en meepraten vind ik heel erg moeilijk. Hierbij vind ik het soms ook lastig om in te schatten hoe iemand zich voelt. Hierdoor kan ik dingen gaan zeggen die helemaal niet in de situatie passen of betrek ik het op mijn eigen ervaringen.

Nieuwe dingen vind ik eng, omdat ik absoluut niet weet wat er komen gaat en of ik het wel goed zal doen. Ik zal deze nieuwe dingen ook altijd in de puntjes voorbereiden, zodat het in ieder geval niet aan mij kan liggen. Natuurlijk weet ik ook dat dit teleurstellingen of veranderingen veel harder in mijn hoofd aan laat komen en dat ik daar dan heel erg over in kan gaan zitten. Ik noem mezelf dan ook wel een control freak. Ik vind het dan bijvoorbeeld ook heerlijk om gewoon lekker thuis, in mijn veilige haven, te zijn. Hier is de omgeving voorspelbaar en kan ik de touwtjes wat loslaten en vind ik absoluut mijn rust. 

Sowieso ben ik iets te goed in het overdenken van dingen. Ik denk altijd overal tien keer over na, voordat ik iets ga doen. Ik zal dan ook niet in de sloot springen als iemand anders dit ook doet. Het overdenken van situaties zorgt er ook voor dat ik beren op de weg ga zien die er achteraf helemaal niet bleken te zijn. Aangezien mijn hoofd nu zo aanstaat op de kenmerken van Autisme, zorgt dit er ook voor dat ik mijn eigen gedrag constant aan het overdenken ben. Ik ben de afgelopen weken ook ontzettend moe, omdat ik bewust ben van mijn eigen gedrag en hierop dan ook constant aan het reflecteren ben.

De komende tijd

Zo kan ik nog langer doorpraten over de dingen waar ik zelf tegenaan loop in het dagelijks leven. Ik kan hier zeker nog veel over schrijven. Voor nu is het belangrijkste dat ikzelf ben gaan erkennen dat ik het niet alleen kan gaan oplossen wat er allemaal in mijn hoofd afspeelt. Een stap die ik heel erg spannend vond om te zetten. Gelukkig heb ik een zeer meelevende huisarts en hij vond het verhaal duidelijk genoeg om mij door te verwijzen. Helaas is de wachtlijst erg lang en kan ik pas 7 juli jl. terecht voor een intakegesprek. Tot die tijd loop ik bij de POH (praktijkondersteuner van de huisarts) om in ieder geval het overdenken een beetje uit te zetten.

Ik zou jullie graag willen meenemen in mijn ervaringen tijdens deze reis. Ondanks dat het nog steeds zo kan zijn dat ik niet gediagnostiseerd wordt met ASS is het denk ik wel heel erg interessant om zo’n traject met iemand mee te volgen. Mochten jullie vragen hebben, dan mogen jullie die stellen in de reacties.

“Wees trots op wat je doet, je doet er net zoals alle andere toe”