Search
Close this search box.
Search
Close this search box.

Mijn schooltijd

Hey! Welkom bij blog nummer 2. In mijn vorige blog heb ik het al een beetje gehad over mijn schooltijd, vandaag zal ik hier meer over schrijven.

De basisschool
Regulier onderwijs:

Ik heb op 3 basisscholen gezeten. De eerste stond in Brabant, waar ik tot groep 5 heb gewoond. Op mijn 9e zijn we verhuisd naar Gelderland, hier kreeg ik  uiteindelijk mijn diagnose Syndroom van Asperger.

In groep 5 van de basisschool in Brabant begonnen de problemen op sociaal vlak met vriendinnen. Het afspreken werd minder en uiteindelijk mocht ik niet meer op een feestje komen van het groepje waar ik dacht bij te horen, wat me echt verdriet heeft gedaan. Ik was daarom blij dat we gingen verhuizen en ik hiermee voor mijn gevoel een nieuw begin kon maken op een andere school.

De oefendag in groep 6 was leuk, het was een openbare basisschool aan het eind van de straat. Ik draaide mee, kon kijken hoe alles liep en had best leuk contact met mijn klasgenoten. Toen ik na de zomervakantie echt begon, merkte ik hoe lastig het is om in een groep te komen die al 6 jaar samen was. Ik had met een paar klasgenootjes wel leuk contact, maar werd door een groot deel van de klas gepest. In de loop van dat jaar kreeg ik de diagnose Asperger en heb ik dit in mijn klas verteld, in de hoop op een beetje begrip en minder gepest.

Dit had ik beter niet kunnen doen. Ik werd nog erger gepest en buitengesloten. Mijn eerste ‘vriendje’ en beste vriendin sleepten me er wel doorheen. Maar uiteindelijk bleef ik alleen over, met hem ging het ‘uit’ en zij ging naar het speciaal onderwijs. Ook aan de juf had ik niet veel steun; zij begreep mij echt niet en vond het niet eerlijk voor de andere leerlingen als ze mij extra positieve aandacht gaf. Wat belangrijk is om te weten, is dat ik een open boek ben. Je kunt precies zien hoe ik in mijn vel zit. De juf heeft ooit tegen mij gezegd: “Kijk eens niet zo boos, anders zet ik een bord voor je kop met een lachende foto van jou erop”.

Het was een sombere tijd waar ik niet graag op terugkijk. Het bijzondere was dat onze poes Muis iedere dag mee naar school liep en me ook opwachtte als ik klaar was. Alsof ze aanvoelde dat ik het moeilijk had. Dit heeft me ontzettend gesteund en geholpen.

Omdat mijn ouders in de gaten hadden dat ik me echt niet fijn voelde op school (ik zat iedere zondagavond huilend op de trap omdat ik er de volgende dag weer naar toe moest). Werd na veel gesprekken op school besloten dat ik beter af zou op een andere school en naar het speciaal onderwijs zou gaan.

Speciaal onderwijs:

Vanaf groep 7 ging ik dus naar het speciaal onderwijs. Ik had een hele leuke meester bij wie ik het fijn had in de klas. Ik had wat aansluiting en weer een ‘vriendje’ met wie ik graag afsprak. Ook kwam ik weer bij mijn beste vriendin van het openbare onderwijs in de klas. Helaas herkende ik haar niet meer terug. Ze deed enorm bits en keek weg als ik contact probeerde te maken.

In groep 8 werd het wat minder leuk. Ik had 2 juffen met wie ik het niet goed kon vinden. Ook waren er grote verschillen wat leerstof betreft. Ik blonk uit in talen, maar had een rekenachterstand en kon bij geen enkel groepje met mijn niveau aansluiten. Met het gevolg dat ik 3x de leerstof van groep 5 heb gehad en deze achterstand in heb kunnen halen.

Het bijzondere van mijn schoolsituatie toen was, dat ik “te autistisch” was voor het openbare onderwijs, maar “niet autistisch genoeg” voor het speciale onderwijs. Ik zat namelijk in de klas met kinderen die erge gedragsproblematiek hadden of meer autistisch waren dan ik en viel weer precies tussen de wal en het schip. De school had speciale regels, éérst moesten we ons drinken (thee die automatisch met suiker werd gemaakt, getsie!) opdrinken voordat we ons eten op mochten eten. Ook mocht ik niet vooruitwerken als ik klaar was met mijn schoolwerk, wat tot gevolg had dat ik me veel verveelde.

De middelbare school
MAVO:

Mijn juf wilde dat ik naar het LWOO ging, daar ging immers iedereen van het speciaal onderwijs naartoe. Mijn ouders en ik waren het hier niet mee eens, omdat ik niet vanwege mijn leerprestatie naar deze school gegaan was. Ondanks dat ik het niet fijn had op de schakel presteerde ik, op rekenen na, goed. Na een discussie met de juf begon ik toch op de MAVO.

Hier leerde ik een andere jongen met autisme kennen, waar ik al snel beste vrienden mee werd. Ik haalde hoge cijfers zonder hard te moeten werken en verveelde me tijdens de lessen. Ook werd ik weer gepest. Er was in eerste instantie meer aandacht voor haar ‘de pester’ dan voor mij ‘de gepeste’. Uiteindelijk ging ze naar een speciale rebound groep en was ik verlost.

Ik had muziekles van een hele aardige docent die ook mijn begeleider was gedurende mijn hele middelbare schoolperiode. Aan haar heb ik heel veel steun gehad. Het was een hele grote school met zoveel leerlingen dat ik me tijdens de pauzes vaak verloren voelde. Er was nergens een plek waar ik rustig kon zitten. Soms koos ik ervoor om op de wc te zitten zodat ik even alleen was.

HAVO:

Na de kerstvakantie ging ik van MAVO2 naar HAVO2. Ik moest meer op mijn tenen lopen, maar verveelde me niet meer. Ik ging naar huiswerkbegeleiding om iets meer structuur in het maken en plannen van mijn huiswerk te krijgen. Mijn cijfers bleven zo goed, dat ik aan het eind van dat jaar op de potentiële lijst stond om naar het VWO te gaan. Mijn docenten waren het er echter unaniem mee eens dat dit te hoog gegrepen zou zijn. Ik ben ze hier dankbaar voor.

Na HAVO3 mocht ik eindelijk de bètavakken laten vallen. Ik had nu een echt talenpakket met geschiedenis, aardrijkskunde en kunstgeschiedenis. Met een vriendin van toen met wie ik samen Duits had heb ik nog steeds contact. In HAVO5 kreeg ik ook aansluiting bij een andere vriendengroep, met wie ik vooral veel lol had tijdens de lessen Engels. Al voelde ik me beledigd en verontwaardigd toen mijn Engels docent door de klas schreeuwde “Hey stelletje autisten, houd nu eens even je mond!” Ik zat zelf al stil te wachten en dacht wel even bij mezelf maar hallo! Ik hoor daar niet bij hoor!

Na 4 jaar hard werken haalde ik mijn HAVO diploma, met een extra beoordeling uitgereikt door mijn begeleidster. Ik had het hoogste cijfer gehaald voor het examen Frans. Van docenten die me op de MAVO les hadden gegeven kreeg ik complimenten omdat ik het zo ver had geschopt. 

De jaren op de middelbare waren ook erg zwaar omdat ik niet mezelf mocht zijn.  Mijn ‘rare trekjes’, waarvan ik nu pas weet dat het stims zijn, moest ik in me houden. Ik droeg een masker zodat anderen niet zouden zien dat ik anders was. Ook spiegelde ik gedrag om erbij te horen.

Tussenjaar

Toen ik mijn diploma in de pocket had, wist ik me geen raad. Iedereen die ik kende wist al welke studie hij/zij ging doen. Zelf had ik nog geen idee, ik had al mijn aandacht en energie nodig gehad voor het examenjaar met alle examens en het profielwerkstuk. Dus besloot ik om een tussenjaar te nemen. Ik bezocht meerdere hogescholen en liep mee met verschillende opleidingen. Ook ging ik meer werken en heb ik op verschillende plekken met paarden, want daar was ik graag bij in de buurt, vrijwilligerswerk geprobeerd te doen, maar dit was toch niet hoe ik mijn tussenjaar wilde besteden. Ik wilde graag reizen, de wereld zien! Maar voor Australië en Nieuw Zeeland waar ik graag naartoe wilde had ik helaas het geld niet.

Uiteindelijk heb ik 6 weken vrijwilligerswerk in Zuid Afrika gedaan.Ook hier merkte ik dat ik weinig aansluiting had met leeftijdsgenoten. Gelukkig waren er vrijwilligers van over de hele wereld en met diverse leeftijden. Dus al snel vond ik een paar “surrogaatouders” die me opvingen als het even niet zo goed ging en met wie ik heel fijn contact had. Ook heb ik met andere vrijwilligers van toen nog steeds contact via Facebook. .

Ik was enorm bezig met verwerking en alles bij elkaar was zwaar. Ik had hoge verwachtingen, keek er enorm naar uit en romantiseerde alles. Maar alle prikkels; temperatuur (tussen de 35 en 40 graden Celsius in de zomer), het andere eten, het harde werken dag in dag uit, omgaan met alles wat er van me verwacht werd en ver weg van huis zijn, uit mijn vertrouwde omgeving vond ik echt erg lastig. Ik kon geen rust vinden, sliep veel te weinig, viel kilo’s af en had mega heimwee.

Toch kon ik er wel mezelf zijn en werd ik geaccepteerd voor wie ik was. Langzaam maar zeker raakte ik mijn masker kwijt dat ik zolang gedragen had. Na een week kwam ik langzaam uit mijn schulp en verraste de andere vrijwilligers dan met een grapje of leuke opmerking. Wel was ik, achteraf gezien, iedere dag enorm overprikkeld. ‘s Avonds voor het avondeten kon ik niet veel anders dan huilen, iedere dag had ik een meltdown door alle prikkels en de vermoeidheid die ik niet kon verwerken. Ik was er echter nog helemaal niet bewust van dat dit door mijn Asperger kwam.

Het was een hele zware maar mooie en leerzame ervaring die me enorm heeft geholpen in mijn ontwikkeling

Het HBO

Hoe erg de basis- en middelbare schooltijd ook geweest is, het wordt waarschijnlijk een stuk beter als je gaat studeren. Dit was voor mij zo. Tijdens de meeloopdag van mijn opleiding liep ik een hele leuke meid tegen het lijf, die nu al 3 jaar een van mijn beste vriendinnen is.

Ik moet eerlijk zijn, ik ben me nog nooit zo erg van mijn diagnose bewust geweest als nu. Sinds ik op het HBO zit, ben ik me er echt pas bewust van wat mijn Asperger inhoudt en hoe dit mijn leven eigenlijk beïnvloedt. Zelf heb ik vooral veel moeite met planning, organisatie en het onderhouden van contacten.
Na Zuid Afrika heb ik mijn masker niet meer opgezet. Omdat mijn opleiding buiten alle hokjes valt en het niet uitmaakt wat je geaardheid is, hoe je eruitziet of dat je graag blauwe lippenstift draagt, iedereen is welkom.

De opleiding die ik doe is docent Nederlandse gebarentaal aan de Hogeschool Utrecht (HU). Waar ik het meeste moeite mee heb, is het steeds wisselende rooster. Ook heb ik geen lesdagen van 09u-17u maar eerder van 12u-20u. Vaak worden vakken en toetsen naar de avonduren geschoven, omdat de deeltijders bij ons ingeroosterd zitten. Toen ik begon met mijn opleiding was dit nog niet het geval. Het rooster was de afgelopen jaren iedere week weer anders. Pas sinds dit schooljaar heb ik 2 vaste lesdagen, maar hier is niet zo lang geleden onverwachts een 3e lesdag bij gekomen.

Omdat ik veel last heb van overprikkeling en structuur heel lastig is, heb ik ervoor gekozen om zowel mijn stage als een groot vak door te schuiven naar volgend jaar. Dankzij mijn fijne SLB’er en decaan heb ik dit kunnen regelen. Ik heb hierdoor nu iets meer overzicht. Ook werk ik vaak samen met mijn beste vriendinnen aan verslagen, dit helpt ook heel erg.

Sinds Corona meer dan een jaar geleden ons land op z’n kop zette, ben ik mezelf en mijn ASS enorm hard tegengekomen. Al mijn structuur was verdwenen, opeens helemaal weg. Les op afstand is voor mij nog vermoeiender en meer overprikkelend dan les op locatie en hele dagen in een kamertje van 16m2 zitten waar álles gebeurt als eten, slapen, aan school werken en gewoon leven, is ook niet waar ik voor zou kiezen. Op dit moment zit ik in de laatste weken van leerjaar 3. De tentamens komen eraan en ik heb veel deadlines. Gelukkig is het mooi weer en kan ik tussen het studeren door even naar buiten. Het is nu even doorbikkelen tot aan de zomervakantie, waar ik echt aan toe ben.

Over ASS in Coronatijd zal ik meer schrijven in een volgende blog, deze komt 12 juli online.
Tot snel!

 

Photo: NeONBRAND on Onsplash

 

Geef een reactie

Meer artikelen

Jouw verhaal heeft kracht.

Misschien heb je het gevoel dat je verhaal slechts één van velen is, maar het kan een wereld van verschil maken voor iemand die momenteel met een soortgelijke uitdaging worstelt.

Stuur ons jouw verhaal in en zie het binnenkort op onze site.