Hey! Welkom bij mijn 3e blog.
Vorige maand schreef ik over mijn schooltijd, deze keer gaat het over mijn ervaringen met Asperger in Coronatijd. Om duidelijk het verschil te kunnen vertellen, zal ik eerst schrijven over studeren vóór Coronatijd.
Studeren vóór Coronatijd
Voordat door Corona alles dicht ging, reisde ik meerdere dagen per week naar de HU om lessen op locatie te volgen. Ik zat tussen de lessen door met mijn vriendinnen in de bibliotheek, ergens anders op de HU of in de kantine. School en privé kon ik goed van elkaar scheiden en op school kon ik zelfstandig meekomen. Ik woonde op dat moment nog in Hilversum en reisde ieder weekend naar Winterswijk om te werken. Het reizen met een mondkapje op vond en vind ik verschrikkelijk en het werken achter een spatscherm, waardoor mensen je nog slechter konden verstaan, gaf me een claustrofobisch gevoel.Van mijn Asperger merkte ik het meeste als ik aan het werk was, omdat ik erg overprikkeld raakte. Gelukkig had een fijne chef die me heel goed kende en zag wanneer het mij teveel werd.
Het begin van de Coronatijd
De Coronatijd werd voor mij ingeluid toen alle evenementen werden afgelast. Peter en ik zouden samen naar Sencity gaan (een evenement gefocust op de dovenwereld en gebarentaal), maar het ging helaas niet door. Ook voelde ik me niet meer welkom in mijn huis in Hilversum, omdat huisgenoten moeite hadden met het feit dat ik steeds wisselde van huishouden en bang waren om corona te krijgen. Tijdens de eerste Coronagolf heb ik daardoor eerst 8 weken bij mijn ouders in Winterswijk gezeten. Dit was op zich geen probleem, want de HU was toch dicht en ging over op online onderwijs. Het was wel heel moeilijk in die tijd om Peter te kunnen zien, omdat reizen met het OV werd afgeraden en hij toen nog in Wassenaar bij zijn ouders woonde. We zagen elkaar alleen als onze ouders ons wilden brengen of als Peter de auto mocht lenen. Ik heb toen veel twijfels gehad over mijn relatie met Peter, omdat de lange afstand voor mij niet werkte. Ik had ook alleen maar contact met mijn vriendinnen via Teams en voelde me enorm geïsoleerd, afgesloten van de wereld en zat niet lekker in mijn vel.
Naarmate de tijd vorderde, ben ik gaan reageren op andere kamers om in ieder geval ook een plekje voor mezelf te hebben waar ik wel naartoe kon, want na 2 maanden voor mijn gevoel ‘vast’ te zitten in Winterswijk vond ik het wel welletjes.
Online onderwijs
Toen het onderwijs volledig online werd, merkte ik meteen hoe erg mijn motivatie zakte. Ik vond het moeilijk om me tijdens de lessen te kunnen concentreren en had geen plezier meer in het studeren. Online lessen volgen is voor mij nog vermoeiender dan live lessen volgen; ik ben veel sneller overprikkeld en moet hierdoor sneller afhaken. Ook miste ik menselijk contact heel erg en had ik last van huidhonger. Wat ik vooral moeilijk vond, was om mijn gebarenniveau hoog te houden tijdens deze periode, omdat ik niemand in mijn omgeving had om mee te gebaren. School voelde sowieso niet zinvol, omdat ik niet het idee had dat ik veel opstak van de online lessen gebarentaal en ik voor mijn gevoel alleen maar mijn tijd verdeed.
Verhuizing
Eind april kwam ik er toevallig achter dat ik hoog op de lijst stond van de SSH (Stichting Studenten Huisvesting). Ik had in die tijd op behoorlijk wat kamers gereageerd en werd meerdere malen per week uitgenodigd voor een hospiteeravond. In de eerste week was het raak. Op 1 mei 2020 werd ik gebeld met de mededeling dat ik uitgekozen was en op 31 mei ben ik naar Zeist verhuisd. Doordat ik een nieuwe plek had voor mezelf, voelde ik me al snel beter. Kort nadat ik verhuisd was, kreeg Peter ook een kamer in Zeist op 8 minuten fietsen bij mij vandaan. Dit was een hele verbetering; aan het begin van de Coronatijd moesten we 2 uur met de auto reizen naar elkaar en nu maar 8 minuten!
De zomervakantie hebben we gedeeltelijk samen in Zeist en gedeeltelijk op de camping in Limburg doorgebracht. Er waren toen gelukkig versoepelingen waardoor we hier erg van konden genieten.
Dieptepunt
Na de zomervakantie was het tijd om een minor te kiezen. Ik koos de minor van mijn eigen opleiding, omdat ik graag de gebarentaal wilde blijven oefenen en gebruiken. Achteraf gezien niet zo’n slimme keuze. Door slechte organisatie en communicatie had ik veel stress, frustratie en boosheid. Ook kreeg ik opeens een nieuwe SLB’er, wat voor mij een enorme verandering was. Ik moest veel doen voor de minor, had geen tijd om te ontprikkelen en alles stapelde zich letterlijk en figuurlijk op. Ik had een enorm vol hoofd, kon niet tot rust komen en had helemaal geen overzicht meer. Mijn kamer was een enorme puinhoop, overal lagen spullen. De grond was bedolven en zelfs mijn bed lag vol. Ik ben heel veel naar Peter gevlucht omdat ik in mijn kamer gewoon niet kon leven. Mijn moeder is me komen helpen, omdat ik zelf niet meer kon opruimen. Dit blijft een dingetje, omdat ik het heel moeilijk vind om het huishouden te combineren met mijn studie en sociale leven.
Vragen om hulp
Tijdens dit dieptepunt heb ik, toen ik er helemaal doorheen zat, alles met mijn ouders doorgesproken. Op hun advies heb ik mijn SLB’er gemaild en om hulp gevraagd. Zij heeft me een tijdje wekelijks begeleid, wat me heel erg heeft geholpen.
Dit was een grote stap omdat ik haar nog niet kende, maar de beste stap die ik heb gezet dit jaar. Ook heb ik mijn decaan gemaild. Dankzij hen loop ik nu al een tijdje bij de student psycholoog, waar ik heel veel aan heb en krijg ik extra tijd en een prikkelarme ruimte om tentamens te maken.
De 2e helft van dit schooljaar bestond uit een aantal grote vakken bestaande uit verschillende subvakken. Ik merkte al snel dat dit voor mij niet haalbaar was. Het voorbereiden hiervan kostte me al zoveel energie en tijd dat ik de volgende dag al oververmoeid en overprikkeld aan mijn dag begon, voordat ik überhaupt lessen had gevolgd. Ik heb dit bij de psycholoog aangegeven die mij de tip gaf om een plan te bedenken om mij te ontlasten en dit voor te leggen aan mijn SLB’er. Dit heb ik gedaan. Hierdoor loop ik wel studievertraging op, maar kan ik me nu goed focussen op één groot vak , in plaats van alles, voor mijn gevoel, maar half te doen. Ook heb ik mijn eerste stage doorgeschoven naar volgend schooljaar, wat me al veel ademruimte.
Hoe het nu gaat
Op dit moment ben ik bezig met het afronden van mijn 3e jaar. Ook probeer ik alvast een plek voor mijn eerste stage te regelen, maar dit gaat helaas niet zo soepel. Ik moet nog 1 verslag van dit jaar herkansen en als dan al mijn andere resultaten voldoende zijn, heb ik eindelijk vakantie. Hier heb ik erg veel zin in omdat ik nu gevaccineerd ben en er weer meer mag. Dan kan ik even rustig bijkomen en me voorbereiden op volgend schooljaar. Het jaar waarin ik mijn scriptie ga schrijven en me ga voorbereiden op mijn afstuderen. Al voel ik me al een beetje gestrest als ik daaraan denk.
Nu we zo’n 1,5 jaar bijna niet buiten zijn geweest en nauwelijks in grotere groepen zijn geweest, merk ik dat de prikkels en overprikkeldheid heviger zijn. Ik ben nu zelfs na een supermarktbezoekje al overprikkeld, oeps! Toch zitten er ook voordelen aan dit alles, het geven van 3 kussen, wat ik altijd liever vermeed, hoeft niet meer! Dat scheelt een hoop. Ook hebben Peter en ik weer kaartjes voor Sencity dit jaar, hopelijk gaat het nu wel door!
Dit was ‘m weer, tot de volgende!
Liefs van mij
Photo: Elisa Ventur on Onsplash
