Hey!. Na aanleiding van de vorige blog over mijn begeleid wonen verhaal. Is het nu tijd voor deel 2, want mijn verhaal is nog lang niet klaar dus ga er maar lekker voor zitten ;). In dit deel vertel ik over de voorbereiding, het verhuizen en de eerste weken!
Verwerken:
Zoals het bij mij altijd gaat na gesprekken. Had ik eerst heel veel verwerkingstijd nodig. En daar had ik na dit gesprek ook echt de tijd voor, het was namelijk vakantie tijd, en op dat moment had ik voor mezelf ook een paar weken vrijgepland. Het besef begon in die weken ook steeds meer door te dringen ik zou echt op mezelf gaan. Maar hoe meer ik er over nadacht hoe spannender ik het vond. Want had ik dit niet veel te snel beslist?. En was dit wel de juiste plek voor mij?. Wat als ik helemaal niet op mezelf zou kunnen?. Die vragen gingen de hele tijd door mijn hoofd, afgewisseld met zin, heel veel zin in een nieuwe stap. Het was een soort rollercoaster aan vragen en voorbereiding
Tussen de voorbereiding en verwerking gingen we zelf ook nog een week op vakantie. En ik moet zeggen dat was een erg fijne afleiding. Even wat minder malen in mijn hoofd. Vooral even lekker vakantie vieren. Maar ondanks dat het een heerlijke week was, waren er ook weer de twijfels, want na die week van de vakantie zou ik echt op mezelf gaan. Dus het kwam steeds dichter bij!
De verhuizing:
Toen was de dag eindelijk aangebroken. Het was een enorm warme dag en ik had die nacht daarvoor eigenlijk bijna niet geslapen, wat voor mijn doen heel logisch is. Ik ging weer wat spannends doen en niet zomaar gewoon maar iets spannends, ik zou namelijk echt op mezelf gaan. Begeleid dan wel, maar toch. Ik voelde me ook wel een beetje trots. Naast dat ik ook erg zenuwachtig was, en ook heel erg onzeker was, of dit ondanks het goede gevoel wel de goede plek zou zijn. Of ik hier wel de juiste hulp zou gaan krijgen. Of ze door mijn masker konden prikken. En of ik me echt open durfde te stellen om het ook echt aan te geven als het even niet gaat of als ik ergens tegen aan loop.
Ik hoefde in het begin niet heel veel aan te schaffen. Want ik ging eerst in een groepshuis. Het heet een groepshuis, maar eigenlijk woon je er met zijn tweeën en stroom je zo snel mogelijk over naar een appartement. Ik had het geluk dat er op dat moment niemand al woonde of bij me ging wonen. Ik was de enige die er woonde dus had het hele huis voor mezelf. Wat erg fijn was vooral in het begin, als je overal nog aan moet wennen. Alles stond er eigenlijk dus al, we verhuisden ook eerst het echt hoognodige en de rest liet ik bij mijn ouders staan. Maar ondanks dat was ik de dagen daarna wel weer enorm overprikkeld en vermoeid.
De eerste weken
De eerste weken waren zoals ik wel verwachte en de meeste met mij denk ik wel. Heel erg wennen, wennen aan het alleen zijn, wennen aan het huis, wennen aan de begeleiding, aan de mede cliënten. Bij mij duurt wennen vaak nog langer dan bij een ander. Dus ik was weken bezig met wennen. Het was enorm vermoeiend. En ik begon weer meer te twijfelen of dit wel de juiste plek voor mij was. Ik heb altijd heel erg last van twijfels op momenten dat het even niet zo lekker gaat. Dan blijf ik maar in die vicieuze cirkel hangen.
Daarnaast lukte eigenlijk heel weinig dingen me. Ik moest echt alles gaan verwerken leek het wel. Mijn blog liep ontzettend achter, mijn studie lukte voor geen meter, alle routine die ik bij mijn ouders had en zorgvuldig had opgebouwd leek allemaal afgebroken. En daarnaast zat er in het huis waar ik woonde niet heel veel sfeer. Wat natuurlijk heel logisch is, want je blijft er maar tijdelijk, maar toch was dat wel een heel groot ding. Ik maakte te veel schoon en kon daar de hele dag mee bezig zijn. Maar er waren ook momenten dat ik het totaal niet deed. Daarnaast speelde mijn ADHD brein heel erg op, en was alles wat ik begon gewoon echt gedoemd om te mislukken
Aan de andere kant. Begon ik stukje bij beetje iets meer te wennen, begon ik het contact met de mede cliënten steeds meer te waarderen, begon ik me steeds meer open te stellen. Het was nog lang niet waar ik wilde zijn, maar er was een begin en daar was ik al heel blij mee!
Heel erg bedankt voor het lezen van het tweede deel van mijn begeleid wonen verhaal!. Ik hoop dat ik je (ook) met deze blog een beetje heb kunnen inspireren en helpen!. Je mag me altijd een berichtje sturen via mijn blog, instagram of Facebook. Natuurlijk ook via het forum :). Ik probeer zo snel mogelijk te reageren en alle berichten te beantwoorden!
Liefs Emma
