Verhuizen met Autisme

Verhuizen. Er is zelfs een baan voor om mensen te ondersteunen tijdens het verhuizen en eerlijk gezegd had ik er graag gebruik van gemaakt.

Eindelijk ben ik weer een beetje mens. Wat ben ik anders, vraag ik mij meteen af. Mijn perfectionisme nam de overhand tijdens de verhuizing. Ik was niet de gezellige, vrolijke en sociale Renske. Ik had twee doelen voor ogen: als eerste om zo snel mogelijk mijn kamer – yes, ik ben weer even op kamers gaan wonen – ingericht te hebben, zodat ik daar alvast mijn veilige plek heb. Als tweede om het huis waar ik vertrok zo goed mogelijk opleveren, want er zit een flinke borg in die mij financieel verder gaat helpen. De druk zat er daardoor goed op.

Spullen verkopen

Omdat ik kleiner ben gaan wonen, heb ik besloten alles te verkopen en andere tweedehandsspullen te kopen. Als ik ergens van overprikkeld raakte, dan was het wel van alle berichten van geïnteresseerden in één van de meubels. Deze mensen kwamen met routerende vragen zoals: ‘Wat is de laagste prijs?’ De prijs die in de advertentie staat, dacht ik. ‘Wat is de lengte, breedte en hoogte?’ Ik ging mijzelf afvragen waar een advertentie voor dient, want daar had ik het netjes in beschreven en toch bleven mensen met diezelfde vragen komen. Dat is niet erg als het om één à twee producten gaat, ik had alleen aardig wat spullen te koop staan. Om die reden ben ik conceptberichten gaan maken, waardoor het met knippen en plakken gecommuniceerd was. Helaas kwamen mensen niet opdagen, waardoor ik de keuze ging maken om de verkoop te groeperen. Klopt, dat was prikkelgevoelig voor mij, maar het vele heen-en-weer fietsen ook. Dan maar even veel mensen in één keer en mocht er iemand niet komen opdagen, dan was ik er in ieder geval niet voor niets en kon ik mijn sales skills weer inzetten, zo leuk.

Oplevering woning

Er waren een paar punten die ik moest opknappen in de woning, maar die paar punten werden er wat meer nadat ik de meubels weg had gehaald. Zo moesten de zwarte vegen op de witte muren worden verwijderd. Er ontstonden vlekken door alleen de zwarte vegen te verwijderen en daar schoot ik van in de stress. Los van het feit dat ik had voldaan aan wat ik moest doen, zag ik mijn borg voor mijn neus verdwijnen. Het verhuizen gaf mij zoveel stress. De afhankelijkheid van mensen en de emoties die erbij komen kijken, want ik ga niet terug op kamers omdat ik dat zo leuk vind. Dit stapelde zich op en uitte zich in perfectionisme. De zwarte vegen verwijderen van de muur was niet meer goed genoeg en ik wilde alle muren gaan fixen. Gelukkig had ik een geduldige moeder die zei: ‘Rens, dit is goed genoeg’ en een vriendin die mij een hartig woordje toesprak: ‘Je zei dat je vandaag niet terug zou gaan, omdat je rust nodig had. Waarom heb je dat dan wel gedaan?

Nu hoor ik de angst in je stem. Ik kom je aankomende week helpen als je belooft het nu los te laten en je rust te pakken’. Ik had haar nog nooit zo gehoord, dus ik kon niet anders dan het los laten en erop te vertrouwen dat het goed zou komen. En dat gebeurde. Herken je dat? Dat een nachtje goed slapen je een heel ander mens maakt? Niet dat de vermoeidheid helemaal weg was, maar ik zag ‘door de bomen het bos weer’. Uiteindelijk heb ik zelf de muur zo goed mogelijk geverfd en bij de verhuurder aangeven dat één vlek niet te herstellen was. Ze zei: ‘ Je hebt je best gedaan, wanneer zullen we de sleutel overdacht doen?’

Planning verhuizen als redding

Wat mij geholpen heeft tijdens de verhuizing is blokken en niet alles in één keer hoeven doen. Ik was afhankelijk van hulp van andere mensen en niet per se directe familieleden. Dit zorgde ervoor dat ik mijn energie op een andere manier moest inzetten dan wat goed bij mij past, want ik ben een ochtendmens en heb in de ochtend ook de meeste energie. Nu had ik het overdag rustig aan te doen, zodat ik in de avond energie had om bijvoorbeeld spullen op te halen. Zoals jullie al lazen, hield ik mij niet altijd aan de planning. Daardoor werd ik angstiger vanwege de overprikkeling dan wanneer ik wel op tijd mijn rust had genomen. Daarnaast gaf de planning mij duidelijkheid en als er iets veranderde was ik beter in staat om te schakelen. Al was mijn planning een compliment waard, wat ik deze verhuizing heb geleerd is dat vertrouwen de enige planning is.

Acceptatie van mijn autisme

Nog even had ik zitten denken om een salsa avondje te houden, want wat een heerlijke ruimte had de studio om in te zingen en te dansen. Voor de laatste keer dansen met de stofzuiger en dan is het klaar. Het was mijn veilige plek, de plek waar ik het eindelijk aandurfde te onderzoeken wat autisme voor mij betekend. Waar ik stappen heb gezet om mezelf te accepteren zoals ik ben en merkte dat ik toe was aan een stuk minder hulp om mij heen. Ik herinner mij het moment dat ik bad: ‘Geef mij alle hulp die ik nodig heb’. Achteraf gezien was iets minder hulp ook goed geweest. Net als de tijd hier. Het is goed geweest.

De overdracht na verhuizen

‘Klop klop’. De dame die de laatste inspectie kwam doen stond voor de deur. Zie liep naar binnen en ze zei: ‘Oh Renske, dit is fantastisch. Die muur heb je goed gefikst zeg!’ Er was een muur waar schilderijen aan hebben gehangen en die naar beneden zijn gevallen. De muur was daardoor beschadigd, maar ik heb het zo goed als nieuw kunnen maken. ‘Ik hoef hier niet eens meer schoon te maken’. Ze zei niks meer over die ene vlek op de muur. Haar verbazing deed mij verbazen. We kletsten nog even en toen was het tijd om te gaan. Het voelde vreemd om vervolgens weg te lopen en te weten dat ik niet meer terug zou komen in dat fijne huisje, met dat grote geschenk… Mijn eigen gebruiksaanwijzing.