Hoi, wat leuk dat je deze blog leest. Vorige maand nam ik jullie voor het eerst mee op ontdekkingstocht. Ik schreef over ons dochtertje van 7 jaar en hoe we uiteindelijk de diagnose ASS kregen. Voor ons maakt de diagnose geen verschil, ze mag zijn wie ze is. Wel vinden we het fijn dat we handvatten krijgen om haar beter te helpen. Hier wil ik in deze blog eens verder op in gaan.
Een praatje in de bibliotheek
Een paar weken geleden kwam ik een oud klasgenootje tegen van de PABO. We raakte aan de praat en het gesprek ging al snel over onze gezinnen. We hadden het een beetje over de leeftijd van de kinderen en op een of andere manier ook over de ontwikkeling van kinderen.
Hier kan je natuurlijk alle kanten mee op maar ze vertelde behoorlijk pittige verhalen.
Fijn natuurlijk, soms moet je gewoon even je verhaal kwijt en kunnen dingen je in de opvoeding best raken en reden tot zorg geven. Ik kon daar best over mee praten. Tot ik aan haar vroeg of ze ook fijne begeleiding of hulp heeft. Ik kreeg een antwoord van… “Nou zo erg is het ook weer niet… Ja, dan komt er zeker zo’n mens bij je thuis vertellen hoe het moet en zo… Nou, dat weet ik toch zeker zelf wel… Nee hoor, we moeten hier gewoon even zelf doorheen. We hopen wel dat het snel beter gaat en we er weer grip op hebben…”
Waarom zoveel weerstand?
Is dat zo? Moet je dit echt alleen doen? Tuurlijk niet!
Hier krijg ik wel een beetje de kriebels van hoor.
Als je kind zijn been breekt dan ga je toch gelijk naar een dokter en hoop je op een snelle en goede behandeling? Je wilt het beste voor je kind.
Waarom ligt er in dingen over ontwikkeling/de werking van je brein, dan nog zo’n enorme taboe?
Ik begrijp het niet. Zeker niet als ik kijk wat de begeleiding ons oplevert.
Ja, je moet je misschien kwetsbaar opstellen, vraagt het veel van je en je moet soms dingen anders doen dan je misschien eerder deed. Maar niks is verplicht en alles gaat in overleg.
Ook op het gebied van ontwikkeling en je brein heeft je kind toch recht op een goede behandeling…!
Verschil tussen werk en thuis
In mijn werk en opleiding heb ik veel geleerd over gedrag en ontwikkeling. Ik vind dit altijd super interessant. Elke schooljaar juist weer leuk om ook kinderen in de klas te hebben die wat extra zorg en begeleiding nodig hebben.
Toch zijn veel dingen thuis net iets anders. Je staat er dan middenin in plaats van aan de zijlijn.
Je bent 24 uur per dag betrokken bij je kind en je eigen gevoel/emotie speelt natuurlijk ook mee.
Tip
Daarom kan ik alleen maar zeggen: heb je vragen? Ga op zoek naar hulp.
Kijk wat bij je past, praat erover, zoek iemand om te sparren, vraag tips. Je hoeft het absoluut niet alleen te doen. Graag weg met die taboe!
Je bent juist super sterk als je actief gaat kijken naar wat helpend is.
Doe het voor de toekomst van je kind.
Eén reactie
Ja eens, het blijft jammer dat er nog vaak zo’n verschil wordt gemaakt tussen hulp op “lichamelijk” en “psychisch” gebied. We hebben nou eenmaal een brein en dat heeft ook af en toe wat coaching of begeleiding nodig, net zoals andere onderdelen van het lichaam dat hebben 🙂