Is het moeilijker om te leren autorijden met autisme? Je hebt vast wel eens de verhalen gehoord over rijtests, psychologische testen en de eindeloze rekening die je krijgt voorgeschoteld. Is het wellicht beter om te kiezen voor een faalangstexamen en extra tijd voor je theorie-examen? Gelden dezelfde regels nog in 2023? Op al deze vragen krijgen jullie antwoord, aangezien ik de komende maanden ga proberen mijn rijbewijs te halen. Maar eerst, laat me het dramatische verhaal vertellen van mijn eerste poging om mijn rijbewijs te halen, waarbij ik tijdens de rijtest in tranen uitbarstte en het psychologische onderzoek binnen een recordtijd van 10 minuten voltooide.
Ik mocht mij rijbewijs gaan halen
Lang, lang geleden kreeg ik de kans om rijlessen te nemen via het bedrijf waar ik voor werkte. Dit was een kans die volgens velen in mijn omgeving niet mocht worden gemist. Ondanks mijn grote angst om te beginnen met rijlessen, besloot ik het toch te proberen met het motto ‘ach, zoveel mensen kunnen het… waarom zou ik het niet kunnen?’
Voor mijn rijlessen werd een speciale rijschool geregeld vanwege mijn autisme. Toen ik bij de rijschool aankwam, merkte ik iets opmerkelijks op. Ik mocht niet worden toegewezen aan een instructeur die gespecialiseerd was in lesgeven aan autisten. Er werd een paar seconden naar mij gekeken en ik kreeg een instructeur toegewezen zonder ervaring in dit gebied. Omdat ik destijds niet zo assertief was, liet ik het maar gebeuren.
Leren autorijden met autisme
De instructeur leek net een standbeeld. Hij bleef altijd kalm, zelfs toen ik bijna een tram raakte en op het laatste moment kon remmen. Hij leek niet verrast of verstoord, terwijl ik met bonzend hart naar hem keek om te bepalen hoe gevaarlijk dit voorval was. En als ik vroeg: “Rijd ik niet te snel?”, kreeg ik heel nonchalant het antwoord: “Geen probleem, zolang je dat maar niet op je examen doet.” Het voelde alsof het belangrijkste doel was om de rest van de wereld op de weg niet te ergeren, dus reed ik door als een wervelwind door het verkeer. Hij was aardig en de stille aanpak beviel me wel, maar ik had soms wel twijfels bij deze manier van lesgeven.
De gevolgen van autisme
Voor degenen die hier niet bekend mee zijn, als je je rijbewijs wilt halen, moet je een gezondheidsverklaring invullen. Dit moet eerlijk worden ingevuld, dus ik kon niet om het aanvinken van ‘autisme‘ heen. De kosten hiervoor bedroegen 40 euro. Vervolgens moet je een psychologisch onderzoek ondergaan bij een psychiater, die kan beslissen of je ook een rijtest moet afleggen bij het CBR. De kosten hiervoor liggen tussen de 200 en 300 euro. Ik moest ook zo’n onderzoek ondergaan. Na ongeveer 10 minuten van voornamelijk ja- of nee-vragen, stond ik weer buiten met het advies: ‘Geen problemen gezien, maar een rijtest zou een goed idee zijn.’
Wat ik van al deze kosten vond? Tja, dat kun je vast wel raden. Ik begrijp het standpunt wel en zie in dat mensen met autisme mogelijk sneller overprikkeld kunnen raken en moeite kunnen hebben met overzicht bewaren, vooral als ze erg detailgericht zijn. Natuurlijk gelden deze ervaringen niet voor iedereen met autisme, maar ze komen wel voor. Wat ik niet begrijp, zijn de hoge kosten voor deze tests. Maar genoeg hierover, laten we doorgaan met de rijtest!
De angst sloeg toe tijdens de rijtest
Ik was helemaal gewend geraakt aan mijn relaxte instructeur, die alles op zijn gemakje aanpakte. Nu zat ik naast een nieuwe instructeur die voortdurend aangaf dat ik bepaalde handelingen sneller moest uitvoeren. Schakelen, richting aangeven – het ging allemaal te langzaam naar haar zin. Alleen mijn snelheid ging te snel, want ik wilde natuurlijk geërgerde mensen voorkomen. De zenuwen werden te veel en ik moest aan de kant stoppen om tot rust te komen. Na afloop concludeerde ze dat er behalve angst en nervositeit geen problemen waren.
Na 40 lessen, een onderzoek en een rijtest was het zover: mijn faalangstexamen. Nou ja, dat dacht ik tenminste. Er was echter een probleem opgetreden, waardoor ik geen faalangstexamen kreeg maar een normaal examen moest afleggen. De aanwezigheid van een nieuwe persoon die opnieuw mijn rijstijl corrigeerde, zorgde ervoor dat ik op de snelweg als een slak reed en niet meer durfde in te voegen. De zenuwen overmanden me en ik slaagde niet.
Mijn angsten bleven bestaan
Het ging niet goed met het bedrijf waarin ik werkte en ik mocht niet doorgaan met mijn rijlessen. Op de een of andere manier voelde het als een enorme opluchting; ik hoefde mijn angsten niet meer onder ogen te zien. Maar nu, na ongeveer vijf jaar en genoeg tijd voor mijn zenuwen om bij te komen, ben ik er weer klaar voor om de weg onveilig te maken met mijn aanwezigheid!
Heb jij ook dit soort ervaringen meegemaakt en wil je ze graag delen? Laat me dan vooral niet alleen hierin en deel je verhaal via de website. Ik kan niet wachten om ook jouw ervaringen te lezen! Als je geen artikel erover wilt schrijven, dan mag je altijd je ervaring in de comments hieronder achterlaten.
