Zoeken
Sluit dit zoekvak.
Zoeken
Sluit dit zoekvak.

Sherlock Holmsen

“De dag die je wist dat zou komen is eindelijk hier…”
Hoewel ik gruwel van het kromme taalgebruik in dit lied (waarbij de haren van menig neerlandicus ten berge zouden rijzen), is deze zin wel van toepassing op mijn situatie. Want, hoera hoera, ik heb mijn eerste psycho-educatie gehad! Het was dan wel een kennismakingsgesprek en nog geen “echte” sessie, maar nu weet ik tenminste wél dat mijn psycholoog net als ik bij “team Disney” hoort, de Rosie-boekenserie verslindt en als oppashond een chocoladekleurige Labrador heeft. Dat is ook wat waard.

 

Zoals jullie in mijn vorige blog hebben kunnen lezen heb ik lang moeten wachten op dit moment. Zo lang zelfs, dat ik uit verveling maar een profielschets ben gaan maken van de persoon die achter de naam Moniek (niet haar echte naam, red.) zou moeten schuilen. Ze zou rond de 40 jaar zijn, kniehoge laarzen en een gebreid vest dragen en een autistische man hebben waar dan haar passie om te werken met deze doelgroep vandaan kwam. Het klopte in werkelijkheid voor geen meter, maar dat maakte niet uit, ik heb er in ieder geval smakelijk met mijn collega’s om kunnen lachen voordat ik vanuit mijn werk naar het autismecentrum vertrok.

 

Dat neemt trouwens niet weg dat ik ondertussen de nodige struggles ervaar op mijn werk. Zelfs (of misschien wel juíst) na een tiendaagse kerstvakantie. Ik ben moe, ga vroeg naar bed, val tijdens mijn thuiswerkdag twee keer bijna in slaap, worstel me door mijn volle mailbox en door telefoongesprekken heen, geef mezelf een schop tegen mijn achterste om m’n motivatie weer wat op te krikken en meer van dat soort gedoe. Dus eigenlijk klinkt het grappiger dan het allemaal is.

 

Maar goed, humor doet soms wonderen. En dat weet mijn psycholoog blijkbaar ook. Ik deel iets van bovenstaande. En ik vuur voor het gemak gelijk maar even wat vragen op haar af, zoals “hoe kan ik weten dat ik wel écht autistisch ben” en “hoe leg ik aan anderen uit dat ik autistisch ben”. Haar antwoord is verfrissend: “autisme is ook een lastige diagnose. Het heeft eigenlijk van alles wel een beetje: sommigen herkennen zich ook in ADHD, OCD, of in een andere manier van emotieregulatie… Autisme is dan ook een spectrum. En wij gaan er proberen achter te komen hoe autisme bij jóu werkt. Soms zeg ik wel eens voor de grap dat ik beter in mijn handtekening ‘Sherlock Holmes’ in plaats van ‘psycholoog’ kan zetten…!”

 

Tot zover de inhoud. Moniek kruipt achter haar laptop, ik vis mijn auti-proof overzichtelijke papieren agenda uit mijn rugzak en we gaan over tot de planning. Ze heeft al verteld dat ik haar eens per twee weken met een bezoekje zal vereren. Dat levert mij wel lichte paniek op. Gezien dat het nú al superlekker gaat op het werk (dat was sarcastisch) vraag ik me ondertussen af hoeveel potjes energie ik dan zou moeten bijbestellen tot de volgende sessie. Daarnaast vraag ik me af: ben ik eigenlijk wel duidelijk genoeg geweest over mijn hulpvraag? Heb ik aangegeven dat werk op dit moment een grote energievreter is? Dat ik ermee worstel hoe dat anders zou kunnen en óf het überhaupt anders kan? Weet ze nu goed genoeg hoe werk voor mij op dit moment…

 

Moniek onderbreekt mijn gedachtestroom. “Goed, laten we het dan op de woensdagen houden. Heb jij op dit moment nog vragen voor mij?”
Zal ik…
Ik aarzel, licht een tipje van mijn masker op, en zeg ietwat onbeholpen: “ik zit er nu vooral mee hoe ik het allemaal met mijn werk moet doen.”
Ze knikt me begrijpend toe. “En dáár gaan we de komende tijd nu juist naar kijken. Hoe jij het op je werk moet doen. Welke aanpassingen je misschien moet maken. Wij gaan Sherlock Holmsen.”

 

Sherlock Holmsen. Een nieuw werkwoord. We lachen erom en ik bedenk me wat een toepasselijke uitdrukking het is voor wat we gaan doen, voor wat iedere autist eigenlijk probeert te doen. Als een detective in je eigen levensverhaal duiken. Je ervaringen exploreren. Graven naar je gebruiksaanwijzing. Speurneuzen naar slimme aanpassingen. Ik houd hem erin, bedenk ik me, als ik aan het eind van de middag achter mijn pc kruip en aan deze blog begin. Ik houd hem erin om aan anderen en mezelf voor te houden waar ik het voor doe. Sherlock Holmsen.

 

Ben jij ook aan het “Sherlock Holmsen” en wat heeft het je opgeleverd?

2 reacties

  1. Mooie blog weer, Janyke! En super herkenbaar, die vragen die door je hoofd spoken. “Hoe kan ik weten dat ik wel écht autistisch ben?” En “Heb ik mijn hulpvraag wel duidelijk uitgelegd?”

    Ik ga vanaf maart Sherlock Holmsen. Volgende week heb ik een algemene intake waarbij ik uitleg krijg over de methode die mijn autisme coach hanteert, en vanaf maart begint het speurwerk.

Geef een reactie

Meer artikelen

Jouw verhaal heeft kracht.

Misschien heb je het gevoel dat je verhaal slechts één van velen is, maar het kan een wereld van verschil maken voor iemand die momenteel met een soortgelijke uitdaging worstelt.

Stuur ons jouw verhaal in en zie het binnenkort op onze site.