Overprikkeld zijn is….

Als je gedachten rondrazen als de grote boze tornado in “The Wizard of Oz”. Alles is zwart of wit en roetsjt langs je oren met zulk oorverdovend geluid dat het je ziel weg schraapt. Je huid staat in brand, je weet niet of het jeuk is, of een geschaafd gevoel, of een stekelige jas die je niet uit kunt trekken.  Laten we gaan wandelen, wandelen helpt. Mijn blik strak op de stoeptegels gevestigd; het ritme van de groeven tussen de tegels slaat over in een ritme van bonzen in mijn slapen. Maar het is beter dan de andere dingen die ik buiten zie. Elk afzonderlijk blad van een boom, die verschillende bewegingen maken door de wind als televisieruis, auto’s in felle kleuren die snel langs je bewegen en een nawee achterlaten van stinkende uitlaat, iedere baksteen van ieder muurtje die één voor één zijn afgebakken, gelegd, gemetseld. Ik ga naar huis, snel, langs de tuin met de bekende struiken waar verwelkte bloemen mijn neus vullen met hun licht rottende geur. Mijn vingers verstarren in een t-rex houding, ik span mijn schouders en kaken aan.  De kou van de metalen sleutels snijdt in mijn hand. De sleutel valt in het slot en het metaal op metaal krast als een legioen kraaien. De deur ontgrendelt, ben ik veilig? Nee, ook hier hoor ik de vloer kraken, voel ik elk draadje van het hoogpolig tapijt, ruik ik wat ik gisteren heb gekookt, zie ik overal spullen met verschillende vormen. Mijn filter is kwijt en ik voel alleen nog  de wereldse vijandigheid.