En toen was die daar: de Error. Alles loopt anders dan verwacht en het overzicht is kwijt. De prikkels en informatie hadden geen ruimte meer om een plekje te krijgen, waardoor er de noodzaak was om een aantal stappen terug te doen.
De Boekenkast
Ik heb niet alleen last van autisme, maar ik ben het typerend autistisch meisje met een niet gemiddelde intelligentie. Dit betekent voor mij dat wanneer iemand iets zegt, ‘het kwartje’ niet twee seconden later valt, maar misschien vier of zes tellen later.
Om dit – en overprikkeling – goed uit te leggen gebruik ik hiervoor het voorbeeld van de boekenkast. De boeken staan netjes geordend in de kast en dan komt begeleider nummer één die zegt: ‘Ja, ik trek mij terug, want ik denk dat je nu wel genoeg hebt aan de mensen die je nu om mij heen hebt’. Goed bedoelt, alleen zijn dat twee of drie boeken die uit de kast vallen, want dat is verandering.
Vervolgens komt mijn begeleider nummer twee die voor mij beslist dat de baan niet door gaat en daarmee eigenlijk alle boeken uit de kast vallen. Vervolgens komt er een huis op mijn pad, wat mij veel geld in de maand kan opleveren. Geloof mij, dat is erg prettig als je het met 40 euro in de week moet doen. Echter deze woning kon ik niet accepteren want, er woont een moeder met kinderen boven waardoor het voor mij niet passend is met mijn prikkelgevoeligheid. Dus de boeken vielen er niet alleen uit, de hele boekenkast viel om. Het gepieker over geld en de keuze voor mijn gezondheid kon ik niet meer ordenen.
Vervolgens hoor ik mensen zeggen: ‘Ja maar Renske, dit soort situaties horen bij het leven’. Daar ben ik mij heel goed van bewust en dit soort opmerkingen is dan het laatste wat ik nodig heb. Op dat moment voelt het voor mij alsof er nog even op de boeken wordt gestampt en ik in mijn eentje achter blijf om al die boeken vervolgens zelf te repareren, de kast weer overeind te krijgen en alle boeken weer netjes in de kast te zetten. Dit is voor mij naar en eenzaam wanneer dit gebeurd, want het besef dat dit bij het leven hoort en ik er dan geen grip op kan krijgen is dan al lastig genoeg.
Gevolgen
De gevolgen voor mij zijn is dat ik moeite heb met eten koken en voor mezelf zorgen. De was aan zet zonder het wasmiddel erin te doen en discipline moet opbrengen om routine in mijn dag te houden. Al dat met welk perspectief?
Het doet mij verdriet hoeveel onwetendheid er is en hoeveel ik het mensen uit te leggen heb en dan is het nog lastig voor mensen om het te snappen. Terwijl ik op zo’n moment behoefte heb aan niks anders dan liefde. Een arm om me heen en iemand die zegt: ‘Het komt wel goed. ‘We gaan later samen stap voor stap weer kijken hoe we de kast weer overeind en geordend krijgen’. Gewoon een knuffel. Even geen oordeel, advies of oplossingen. Gewoon zijn. Het zijn met mijn onvermogen en dat het oké is. Wanneer ik vertel dat het niet zo goed met me gaat kan ik worden gebombardeerd met vragen zoals: ‘Hoe komt dat?’ ‘Waar komt het door?’ Het komt doordat ik autisme heb met een trage informatieverwerking met gevoeligheid voor prikkels, punt. Die vragen zijn op een moment van overprikkeling heel vermoeiend voor mij en maakt de error alleen maar groter.
Stap voor stap beter
Het gaat langzaam beter door tijdig te eten (waar ik wekkertjes voor zet), elke dag minimaal 20 minuten te sporten, een wandeling maken in prachtige bos en te schrijven. Zo helpt het dat ik iedere ochtend mijn agenda check en om duidelijkheid te creëren. Op deze manier stap voor stap weer de informatie ordenen en vertrouwen weer op te bouwen. Routine is voor mij ‘the key’ om hier uit te komen.
Is dit herkenbaar voor jullie? Op welke manier ervaren jullie overprikkeling en/of een error? Hoe leg jij het uit aan mensen? Durf jij om hulp te vragen? Wat helpt jou in balans te houden met autisme? Ik hoor het graag.
Bedankt voor het lezen van mijn blog en tot de volgende.
