Het woord ‘autist’ kan bij mensen veel weerstand oproepen, en dat is begrijpelijk. Opgroeien met autisme brengt uitdagingen met zich mee vanuit jezelf en de mensen om je heen. Ik hoor vaak dat ‘autist’ hard klinkt en sommige mensen het als scheldwoord gebruiken, wat een negatief gevoel kan oproepen.
Ook ik had lang moeite met dit woord en noemde mezelf liever hooggevoelig of iemand met een lichte vorm van autisme. Als begin twintiger was ik erg angstig over wat anderen van mij dachten en vulde ik al die gedachten zelf in. Daarom maakte ik mijn autisme kleiner dan het eigenlijk was wanneer ik erover deelde. Bijvoorbeeld, tegen collega’s die interesse toonden zei ik: “Het valt mee hoor, ik heb eigenlijk alleen sociale angst.” Ik durfde mezelf niet te zijn omdat ik niet blij was met wie ik was. Nu, als dertiger, draai ik er niet meer omheen en voel ik geen aversie meer tegen het woord ‘autist’. In deze blog vertel ik hoe en waarom ik daar ben gekomen.
Maar je bent zoveel meer dan alleen een autist!
De gemiddelde reactie wanneer ik mezelf een autist noem is: “Maar je bent toch zoveel meer dan alleen een autist?” Tien jaar geleden was ik het daar zeker mee eens en nu zet zo’n reactie mij aan het denken. Ik zie autisme op dit moment niet als iets negatiefs. Dat betekent niet dat ik er in het dagelijks leven geen hinder van ondervind of er in het verleden geen moeite mee heb gehad. Het betekent dat ik heb geaccepteerd dat autisme bij mij hoort en ik het niet los kan zien van wie ik ben.
Het delen van mijn diagnose autisme
Toen ik jonger was, zag ik autisme wel als iets los van mezelf. Ik dacht dat alle negatieve eigenschappen en gevoelens voortkwamen uit autisme, en alle positieve vanuit mezelf als persoon. Naarmate ik ouder werd, zag ik steeds meer mooie eigenschappen bij mezelf die ik ook bij andere autistische mensen zag. Dat deed me goed, ik waardeerde die eigenschappen juist omdat ze vanuit autisme kwamen. Dat klinkt misschien gek, maar het heeft me geholpen om het te accepteren. Ik vertel nu echt niet aan iedereen dat ik een autist ben, ik deel het alleen wanneer ik dat zelf wil. Maar welke omschrijving ik mezelf ook geef, of het nu autist, autistisch persoon of persoon met autisme is, ik weet wie ik ben en ik ben blij met mezelf.
Laat ik voorop stellen dat ik vind dat iedereen zelf mag bepalen wat en hoe hij of zij iets wil delen. Dus als je je diagnose graag met iemand wilt delen, voel dan vooral zelf bij welke woorden jij je op je gemak voelt om uit te spreken. Niks is goed of fout!
Eén reactie
Een late reactie:
Zo mooi omschreven!
Zelf was ik mid/eind 30 toen vanuit familie gevraagd werd waarom ik mij niet op autisme liet testen. N.a.v. andere familie leden die een autisme diagnose kregen. Het duurde een paar jaar voor ik eraan toe was, maar daarna een diagnosetraject ingegaan. Daaruit volgde al snel dat ik mij ergens op het ASS (spectrum) zou bevinden. Aan de ene kant gaf het een verklaring voor diverse dingen waar ik al vanaf jongs af aan tegen aan liep/ moeite mee had/ etc. Maar aan de andere kant, vooral in het begin, had ik moeite om het met mijzelf te rijmen. Veel van de stereotype trekjes (zowel bij mannen als vrouwen) en overige kenmerken zag en/of bemerkte ik niet echt bij mijzelf. Nu is de twijfel er nog wel eens. Maar daarop kreeg en krijg ik vanuit een voormalige coach en een behandelend psychologe (met kennis van en ervaring met ASS) een overduidelijke bevestiging dat ik (volgens hen) echt wel op het ASS (spectrum) zit. Klaarblijkelijk het al die jaren zo weten te maskeren; ‘te goed’ weten te functioneren en al.
Op zich ben ik na mijn diagnose er redelijk open over geweest. Naast de standaard opmerkingen van ‘Daar ben jij toch te sociaal voor?’ en “Jij praat zo makkelijk met anderen/ vreemden.” heb ik ook vele mooie reacties ontvangen. Vooral ook mensen die beseffen dat ASS zich in meerdere varianten uit en dat inderdaad de ene autist de andere niet is. En tenslotte zoals jij het al aangeeft: “jij bent meer dan jouw autisme”