Hoi! Ik ben Judith en ik heb autisme en ADHD. Zo, dan is dat maar vast gezegd. Ik zal elke maand een blog posten op deze website, waarvan dit de eerste is. Laat ik maar bij het begin beginnen, dacht ik. Deze blog gaat dan ook over mijn diagnosetraject autisme en adhd. It’s been a bumpy ride..
De dag van mijn diagnose
‘Wil je gelijk je diagnose weten of zal ik met het verhaal beginnen?’ Vroeg de psycholoog. Zenuwachtig zat ik op de stoel tegenover hem. Ik was erg gespannen. Ik maakte me zorgen over of ik alles wel goed had verwoord en of ze wel écht zouden snappen hoe ik in elkaar zit.
‘Graag meteen de diagnose.’ Zei ik, ik kon het wachten echt niet langer volhouden. Toen hij mij vertelde dat ik zowel autisme en ADHD heb, viel een last van mijn schouders. Dus toch, dacht ik. Eindelijk vielen er puzzelstukjes op zijn plaats.
De weg naar het diagnosetraject autisme en adhd
Mijn leven kent grote ups en downs. Ik ben depressief geweest, heb een paniekstoornis gehad en twee jaar geleden heb ik ook een burn-out gehad. Door mijn burn-out leerde ik in therapie voor het eerst naar mezelf luisteren en grenzen te stellen. Het hielp, vooral in de zin dat ik minder in de aanpas-modus was en naar volgens mijn eigen energie ging leven. Toch bleven er veel dingen haperen. Het communiceren van grenzen en gevoelens werd lastiger (juist omdat ik het nu ging doen) en ik snapte maar niet waarom ik ondanks alle zelfzorg altijd zo overprikkeld en moe bleef. Iedereen om mij heen leek het allemaal wel te kunnen: te werken, daarna nog naar de supermarkt en ‘s avonds nog sporten of met vrienden afspreken. Het was niet dat ik dat niet wilde, maar het lukte mij gewoon niet.
Juist toen ik meer naar mezelf ging luisteren werd duidelijk dat ik vrijwel altijd overprikkeld was. Omgevingsgeluiden, een label in kleding, gesprekken filteren, fel licht, noem het maar op. Ik had overal last van. En hoewel ik dacht: ‘waarom lijk ik hier alleen last van te hebben?’ Kende ik één persoon met dezelfde ervaringen: één van mijn beste vriendinnen. Zij lijkt op mij als geen ander. En zij had inmiddels de diagnoses autisme en ADHD. Dat was voor mij een besef-moment: misschien heb ik dit ook wel. Dat was voor mij de reden de huisarts te bellen.
Op de wachtlijst
Voor het gesprek met de huisarts was ik erg zenuwachtig. Ik voelde een angst om niet begrepen te worden en een enorme drive om haar te overtuigen. Destijds dacht ik trouwens dat ik alleen autisme zou hebben. Voor het gesprek met de huisarts had ik vier A4-tjes volgeschreven met argumenten die ondersteunen ik autisme zou hebben. Tijdens het telefonisch consult (waar zij een half uur te laat voor was – nog meer stress) bleken die argumenten totaal overbodig. ‘Ja weetje, als jij denkt dat je dit hebt dan moeten we dat gewoon onderzoeken.’ Zei ze. De manier waarop ze mij serieus nam was geweldig. Samen kozen we een kliniek uit en na anderhalf jaar op de wachtlijst was het zo ver, mijn diagnosetraject kon beginnen.
Het diagnosetraject
Toen ik eenmaal toegelaten was tot de kliniek, ging het proces heel snel. Mijn totale diagnosetraject bestond uit één intakegesprek met de psycholoog en de regiebehandelaar, twee gesprekken voor autisme en één gesprek voor ADHD.
Tijdens het intakegesprek vertelden ze mij dat ze ook wilden testen op ADHD, omdat de combinatie autisme en ADHD vaak voorkomt. En ze dit ook vermoedden naar aanleiding van een intake vragenlijst, die ik had ingevuld.
Bij de gesprekken waren mijn moeder en vriend afwisselend aanwezig. Zij konden mij aanvullen waar nodig, of aangeven hoe gedrag van nu en vroeger overkwam voor een ander. Zelf had ik moeite om in de gesprekken snel vragen te kunnen beantwoorden. Op heel veel vragen zei ik ‘nee’, maar ontdekte ik pas na de gesprekken hoe erg bepaalde gedragskenmerken voor mij aanwezig zijn. Dit kwam omdat ik er meer op ging letten door de vragen die mij werden gesteld. Voorbeelden hiervan zijn: steeds dezelfde routes nemen, hetzelfde willen eten, etc. Gelukkig bestond de mogelijkheid om via de online omgeving informatie aan te vullen. Ik heb gedurende de onderzoeksperiode dan ook zo’n acht mega uitgebreide zelfevaluaties naar hen toegestuurd (oeps). Maar goed, het heeft wel geholpen, want nu heb ik wel de diagnoses waar ik me eindelijk in kan vinden. Yay!
Mijn leven na de diagnose autisme en adhd
De diagnose heb ik nu een half jaar en het heeft mij van alles gebracht. Kort samengevat ga ik door verschillende fasen en gevoelens. Van opluchting tot rouw en geluk. Inmiddels heb ik ook psycho-educatie gehad en krijg ik nu behandeling, allemaal bij dezelfde kliniek. In mijn volgende blog zal ik verder de diepte in gaan over wat de diagnose (en psycho-educatie en behandeling) voor mij betekent, hoe het mij helpt en ook waarin ik het soms lastig heb.
Al met al ben ik heel blij dat het beestje nu een naam heeft. Mijn vriend en familie geven aan dat zij nu ook beter snappen hoe ik in elkaar zit. De diagnose helpt mij enorm om mijzelf beter te begrijpen en te accepteren, en ook om te weten hoe ik aanpassingen kan maken die mij helpen. Daarover later meer!
