Hoi allemaal! In mijn vorige blog hebben jullie kunnen lezen dat ik de diagnose Autisme heb gekregen en hoe ik die tijd zelf ervaren heb. In de blog van vandaag neem ik jullie mee in mijn ervaring met het delen van mijn diagnose met anderen.
Algemeen
Het is belangrijk voor het lezen van deze blog dat ik maar met weinig mensen mijn diagnosetraject gedeeld heb. Ik volgde het traject namelijk voor mezelf en niet voor anderen. De angst om het te vertellen komt vooral omdat mensen algauw een mening klaar hebben en hier had ik geen zin in. Hierbij is het zo dat ik mij echt niet schaam voor mijn diagnose. Het is namelijk wie ik ben. Zoals ik zei ik heb het traject en uiteindelijk de diagnose voor mezelf gedaan! Ook het delen van mijn diagnose doe ik dan ook maar met een handje vol mensen. Dit geldt voor iedereen. Je bent niet verplicht om je diagnose met iedereen te delen. Dit bepaal je echt zelf. Je vertelt het wanneer je zelf vindt dat het nodig is. Niemand bepaalt dit voor jou.
Ouders
De eerste persoon die ik belde na mijn diagnose was mijn moeder. Mijn ouders hebben het gehele diagnosetraject (en nu nog steeds) achter mij gestaan. Mijn moeder schrok er dan ook niet van dat ik de diagnose had gekregen. Het voelde voor haar ook als een soort bevestiging voor dingen die ik in mijn jeugd heb gedaan en hoe ik mij gedroeg. Ook mijn vader vond het geen schok. Hij herkende veel dingen die ik had benoemd over ASS bij vrouwen bij mij. Het delen van mijn diagnose met mijn ouders was dan ook geen grote stap en zij reageerden heel respectvol. Daarnaast staan ze altijd voor mij klaar en dat is heel fijn om te weten.
Vriendinnen
Om te beginnen heb ik veel mensen om mij heen, maar de tijd heeft geleerd dat dit niet allemaal vrienden zijn. Ik heb deze mensen losgelaten, omdat ik het zonde vind om hier mijn energie in te steken, terwijl ik er niks voor terugkrijg. Deze mensen heb ik dan ook zeker niet op de hoogte gehouden over mijn situatie.
Ik heb drie vriendinnen waar ik heel hecht mee om ga. We steunen elkaar door dik en dun. Het voelde dan ook heel logisch om deze vriendinnen mee te nemen in mijn traject en de uitslag hiervan. Vanaf moment 1 gaan ze echt heel erg respectvol om met de situatie. Ze vinden het ook heel dapper dat ik de stap helemaal zelf gezet heb. In een lang bericht via de WhatsApp heb ik hen op de hoogte gebracht van mijn diagnose. Op deze manier kon ik alles goed verwoorden en teruglezen. Ik had ook niet anders verwacht, maar ze reageerde heel begripvol. Op dit moment staan ze ook echt voor mij klaar. Ze geven mij een schop onder de kont als ik dat nodig heb, maar zorgen er ook voor dat ik mijn zorgen even kan uiten. Ik ben deze meiden dan ook echt ontzettend dankbaar! We zien elkaar niet veel, maar in dit geval is WhatsApp en alle andere Sociale Media echt een aanvulling op de vriendschap!
Docenten op de opleiding
Er waren enkele docenten op de opleiding die wisten dat ik een diagnosetraject volgde. Ik hield hen dan ook via de mail op de hoogte over mijn situatie. Hierdoor waren er mensen die er vanaf wisten en die vroegen dan ook geregeld hoe het met mij ging. Het delen van de diagnose met mijn docenten vond ik heel erg spannend. Echter, weet ik best wel goed bij wie ik wel en niet terecht kan voor persoonlijke zaken. Eigenlijk reageerden de docenten heel lief en waren ook oprecht geïnteresseerd in wat Autisme voor mij betekend. Er zijn op dit moment twee docenten die mij begeleiden en helpen tijdens dit traject. Het is dan ook heel erg fijn dat ik weet op wie ik kan terugvallen op de opleiding.
Directeur school
In de afgelopen week hebben wij een nieuwe directrice gekregen op mijn school waar ik nu werk. Alle collega’s en ik dus ook, hebben een kennismakingsgepsrek gehad. In eerste instantie stond het niet op mijn planning om mijn diagnose te delen, maar in het gesprek kwamen zoveel dingen naar boven dat ik het toch graag wilde vertellen. Het voelde namelijk goed en vertrouwt. Het is uiteindelijk toch wel fijn dat iemand op mijn werk weet wat er in mijn hoofd afspeelt. De directrice voelde zich toch wel vereerd dat ik het aan haar in het kennismakingsgesprek durfde te vertellen. Ze vond het dapper en gaf geen vervelend oordeel. In de komende tijd zal ze ook eens regelmatig aan mij vragen hoe het gaat en ik mag altijd naar haar toekomen als er iets is.
Negatieve ervaringen
Zoals te lezen heb ik vooral veel positieve reacties gehad van mensen. Ook ik heb nare/negatieve reacties gehad op mijn diagnose. Zo vroeg iemand: Voel je je nu een heel ander persoon? Maar ook zei iemand: ahjo, iedereen heeft toch wel iets! Dit zijn natuurlijk de reacties die je liever niet hebt. Ik heb geprobeerd deze reacties figuurlijk van mijn rug af te laten glijden en vooral te denken aan alle lieve mensen die ik om mij heen heb.
Tot slot
Mocht je zelf nu negatieve reacties krijgen op je diagnose of op de stap om een traject in te gaan, dan moet je echt 1 ding onthouden: Je doet dit, als het goed is, allemaal voor jezelf! Als iemand je niet kan waarderen om je openheid, dan moet je jezelf afvragen of zij jouw energie wel waard zijn. Want laten we eerlijk zijn we hebben onze energie hard nodig! Daarnaast is er niemand die jou ertoe dwingt om iets te vertellen, jij hebt de regie over jouw leven. Echter, kan ik je wel aanraden om het zeker met iemand te delen. Op die manier kan je zo nu en dan even je ei kwijt en kunnen ze je helpen waar nodig.
Je staat er niet alleen voor! We zijn samen en kunnen elkaar alleen maar helpen!
