Ik heb vaak het gevoel gehad dat ik eigenlijk op een andere planeet geboren had moeten worden. Een planeet waar iedereen houdt van structuur en extreem heldere communicatie. Een planeet waar ik niet opval, maar net zo ben als ieder ander. Naarmate ik ouder werd, ging ik steeds meer verlangen naar die planeet. De plek waar ik niet de vreemde eend zou zijn en niet zo hard mijn best hoefde te doen om erbij te horen.
Iedereen om mij heen groeide, leerde steeds complexere sociale vaardigheden en leek zich op een ontspannen, bewuste manier door het leven te bewegen, terwijl ik al in paniek kon raken als ik onverwachts een bekende tegenkwam op straat, wie dan ook mij opbelde, of opgejaagd werd in het uitvoeren van taken die ik altijd op een bepaalde manier deed. Ik wilde zijn zoals ieder ander. Ik wilde ‘normaal’ zijn. Al wist ik niet precies hoe ik dat moest doen.
Over mijn grenzen heen gaan
Ik ging naar feestjes waar ik hoofdpijn van kreeg, lachte om grapjes die ik niet snapte, liet me omhelzen en zoenen door mensen die te sterk naar parfum of zichzelf roken, praatte over het weer en informeerde beleefd naar het welzijn van de ander, terwijl ik eigenlijk liever over mezelf en mijn interesses praatte en deed alsof ik vrolijk en opgewekt was op momenten dat ik eigenlijk het liefst in een diep donker gat wilde kruipen.
Ik dacht dat, als ik maar hard genoeg mijn best deed, ik van mijn angsten af zou komen en net zo flexibel en sociaal zou worden als ieder ander. Hoe ouder ik werd, hoe meer ik me realiseerde dat ik faalde in mijn pogingen om ‘normaal’ te doen. Ik was anders en die planeet waar iedereen was zoals ik, bestond helaas alleen in mijn fantasie.
Zo kwam ik, begin dertig, thuis te zitten. Doodmoe, niet meer in staat om me aan te passen aan een wereld die zo ver van mijn eigen belevingswereld af lag. Uitgestreden, opgebrand. Ik wist het niet meer.
Denk je dat ik autistisch ben?
“Hoe zou je het vinden als ik je test op autisme?” stelde de psycholoog, die maanden naar mijn depressieve gewauwel had geluisterd, voor. Ik keek haar verbaasd aan. “Denk je dat ik autistisch ben?” “Ja, ik denk dat het goed zou kunnen.”
Bij autisme dacht ik aan die man uit ‘Rain Man’ die heel snel kon rekenen of aan mannen van middelbare leeftijd die een trein verzameling op zolder hebben. Ik zag mezelf niet in die plaatjes, maar stemde toch in met het diagnostische onderzoek. Het was goed om iets uit te kunnen sluiten.
Er werd uiteindelijk helemaal niets uitgesloten. Ik had overtuigend autisme. Ik ben dus echt anders, realiseerde ik me, en dat komt niet door onwil maar door een onvermogen dat er bij mijn geboorte al was. Mijn hersenen zijn niet geprogrammeerd voor alles wat ik tot dan toe dacht te moeten. En er zijn een heleboel mensen die hetzelfde geprogrammeerd zijn als ik. Er ging een hele nieuwe wereld voor me open. Een wereld die ik nu, een jaar later, nog volop aan het ontdekken ben.
