Het is een leerdoel van mij: Ruimte in durven nemen. Maar wat vind ik dat lastig! Het is immers niet voor niets een leerdoel. Als ik het gemakkelijk had gevonden, dan hoefde ik er nu niet mee aan de slag. Al mijn hele leven vind ik het moeilijk om in het middelpunt te staan. Mijn zegje te doen. Aan mensen laten zien wat ik kan en wat ik weet.
Sociale angstklachten.
Het feit dat ik dit zo lastig vind, heeft waarschijnlijk ook wel te maken met mijn sociale angstklachten. Vroeger verstopte ik mij bijna letterlijk. Ik deed mijn haar los en zorgde dat het zoveel mogelijk om mijn gezicht heen viel. Ik wilde mij verstoppen, want ik voelde mij niet veilig buitenshuis. Vooral niet op school. Het was daar zo druk. En mijn klasgenoten waren zo anders dan ik. Ik begreep ze niet, en zij begrepen mij niet.
Als er achter in de klas werd gelachen, was ik ervan overtuigd dat het om mij ging. Natuurlijk ging het om mij. Ik was een vreemd kind. Dus ik snapte het ook wel. Maar leuk vond ik het niet. En het feit dat ik steeds meer psychosomatische klachten ontwikkelde en mij daarom vaak ziek moest melden, hielp ook niet mee. Ik ging van het vwo, naar de havo, om door te gaan naar het vmbo. Op zich is er niets mis met het vmbo – het is zelfs het beste wat mij toen is overkomen – maar ik voelde mij wel mislukt toentertijd.
Verstoppen.
Dit gevoel heb ik de rest van mijn leven meegenomen. Ik verstop mij wel. Ik wil geen aandacht. Ik ben gewoonweg introvert en gevoelig en daar moet ik maar mee leren leven. Ik help liever een ander de spotlight te pakken. En zo zit ik tot op heden in elkaar. Ik ben een stille aanjager die anderen op weg helpt. Ik hoef geen credit, pak jij je moment maar. Maar het punt is dat ik ook gewoon credit mag pakken wanneer dit kan. Maar daarvoor moet je ruimte innemen. En oei, dat ben ik niet gewend zeg!
Inmiddels ben ik er alweer 6 maanden achter dat ik autistisch ben. En langzaamaan begin ik mijzelf opnieuw te leren kennen. En ik leer daardoor ook dat mijn eigen gedachten mij ontzettend tegen kunnen houden. Ze kunnen me zelfs letterlijk ziek maken. Buikklachten, migraine, fibromyalgie… noem het maar op. Het heeft allemaal invloed. Maar, nu ik dit weet kan ik er iets mee doen. Ik hoef niet stil te staan, ik kan er ook omheen werken.
Imposter syndroom.
Ik heb de laatste paar jaar veel hulp gekregen wat betreft mijn persoonlijke groei. Ik heb gerevalideerd, ik heb een re-integratietraject doorlopen en ik heb mijn autisme diagnose gekregen. En aan de hand daarvan heb ik nu ook een ambulant begeleider. En zij hebben mij allemaal geleerd dat ik er mag zijn. Ik mag ruimte innemen. Het is oké. En hoe vaker ik deze boodschap hoor, hoe meer ik er in ga geloven.
Natuurlijk zeiden mijn naasten dit ook al tegen mij. Maar wanneer mensen zo dichtbij je staan, is dat soms wat lastig te geloven. Je legt het dan vlugger naast je neer. Maar nu steeds meer buitenstaanders mij dit vertellen, begint mijn hoofd het ook te geloven. Mijn imposter-syndroom – dat nare stemmetje in mijn hoofd die zegt dat ik toch zal falen – wordt telkens kleiner. En naarmate die kleiner wordt, groeit mijn vertrouwen in mijzelf.
Succeservaringen opdoen.
Samen met mijn ambulant begeleider ben ik nu aan de slag gegaan met mijn doelen. En ik doe dit door middel van het opdoen van kleine succeservaringen. En met elke kleine, doch positieve ervaring werk ik aan mijn persoonlijke groei. Mijn einddoel is om van mijn sociale angst af te komen. Ik ben daar nog niet, maar zie wel steeds dat ik een mini-stapje naar voren ga. En ik heb nu al wel geleerd dat ik die ook mag vieren. Voor anderen lijkt dat misschien pietlutterig, maar het effect is voor mij groots. En dat is uiteindelijk waar het om gaat, toch?
Ik heb daarnaast de tip gekregen om al die kleine succesjes eens op te schrijven. Ik heb lang een gratitude journal bijgehouden, maar ben hier mee gestopt. Ik weet niet eens meer precies waarom. Ik hield het daarna maar gewoon bij in mijn hoofd. Maar wat is het fijn om eens per dag bewust stil te staan bij wat er fijn was aan die dag. Wat je die dag hebt overwonnen of wat voor moois je zag. Mijn boekje staat inmiddels vol met kleine wondertjes, pleziertjes en mooie momenten. Laatst zag ik een paard rollen in de wei. Dat heb ik opgeschreven, want het was zo’n puur moment, iets waar in door-en-door blij van werd.
Je verhaal delen.
Al deze dingen helpen mij om te kunnen zijn wie ik kan zijn. Dat ik autistisch ben en (sociale) angstklachten heb, wil niet zeggen dat ik alleen dat ben. Ja, sommige dingen zijn lastig, maar dat is niet erg. Andere dingen gaan wel goed. Ik mag er zijn zoals ik ben, hoe vreemd anderen mij misschien ook vinden. Misschien heeft het ook met de leeftijd te maken, want ik merk echt dat ik steeds minder moeite heb om de mening van anderen los te laten. Ook dat helpt met het kunnen innemen van ruimte.
Mijn verhaal mag er zijn. Ik mag en kan deze met anderen delen. Niet iedereen zal zichzelf erin herkennen en niet iedereen zal je mening delen. Dat betekent niet dat je minder bent en jezelf maar niet meer moet laten horen. Door jouw verhaal te delen zal je juist de mensen aantrekken die zich er wél in herkennen. En zodoende komen de juiste personen op jouw pad. Mensen die jou weer kunnen inspireren, motiveren en geduldig met je zijn. Je zullen helpen met jouw leerdoelen, jouw ambities en vice versa. Hoe mooi is het dat je dat kunt doen door juist die ruimte in te nemen? Als ik het kan, kan jij het ook! Op jouw tempo, weliswaar.
2 reacties
Mooie blog!
Dankjewel ♡