Search
Close this search box.
Search
Close this search box.

Een heeeel zwaaaar leven

Ik ben aan het bellen met de psychiater. Vanwege, nou ja, hé, we weten allemaal wel waarom, heb ik een telefonisch consult in plaats van een afspraak op locatie. Daar baal ik wel een beetje van, want autisme en bellen is nou niet wat je noemt een gouden combinatie. Maar het is voor de goede zaak, dus here we go.

De psychiater (vanaf hier voor het gemak even R genoemd) vraagt hoe het gaat. Of ik goed slaap. Of de medicijnen een beetje werken.
Hier heb ik van tevoren al over nagedacht, dus ik steek van wal.
“Eigenlijk vind ik het heel lastig om te zeggen of de medicijnen wat doen, want het gaat elke dag en elke maand weer anders met me.” Hoe zou je dan kunnen weten of ze werken? Ik vervolg: “En ik slaap wel beter, maar op mijn werk en in mijn dagelijks leven ervaar ik nog steeds veel stress”.
Wat ik eigenlijk zeggen wil is dit: het gaat nog helemaal niet zo lekker. Ik heb nog steeds veel last van mijn autisme, misschien nog wel meer dan eerst. Doe er wat aan, help me ermee.
R hoort me even aan en komt dan met een verrassende wending.
“Maar ik vind je er een stuk beter uitzien dan voorheen. Weet je nog wat ik over je schreef na ons intakegesprek? ” Het is even stil aan de andere kant van de lijn als hij het verslag erbij pakt. “Hier. 25 jarige, vermoeid ogende jonge vrouw. En toen ik je de vorige keren zag, was dat een stuk minder. Je slaapt ook beter. Weet je, de pillen helpen ervoor te zorgen dat je niet in die mate overprikkeld raakt dat je uitvalt op je werk, depressief of angstig wordt of paniekaanvallen krijgt. Dat heb jij nu niet. Je werkt, je verschuift wat van je taken zodat je meer taken kunt doen die minder energie kosten, je slaapt goed… ik zie dat wel als effecten van de medicatie”.
Ik zet mijn glas thee neer. Ho eens even! Is dit wel eerlijk? Het irriteert me een beetje. Alsof ik een aansteller ben. Een klein kind dat een standje krijgt. Een zelfmedelijdend poppetje steekt opeens brutaal de kop op in mijn hoofd en roept: Halloohooo, ik heb het echt wel zwaar hoor! Suggereer nou niet dat het allemaal wel meevalt en dat ik blij mag zijn dat de medicijnen blijkbaar wél werken…

Maar ja, ik ben toch wat te conflictvermijdend om me hierover uit te spreken. En ondertussen is R al aangekomen bij zijn volgende vraag. Of ik al gestart ben met psycho-ecudatie.
Goeie vraag!
Ik zeg: “Nee, nog niet”. Na 6 maanden wachten.
“Oké, dan zal je in januari wel kunnen starten. De wachttijd is ongeveer 3 tot 6 maanden”.
Ik schraap al mijn moed bij elkaar. “Zou het ook nog later kunnen worden dan januari?” Want ik geloof het eigenlijk niet meer.
“Nee, het zal wel echt januari worden”.
Jaja… Eigenlijk had ik gedacht dat ik tegen deze tijd al lang en breed een blog op evenontprikkelen.nl had gezet over mijn eerste sessies psycho-educatie. Niet dus. Het zelfmedelijdende poppetje in mijn hoofd zet een luidspreker aan zijn mond. “Dit is echt heeeel erg sneu!”

We sluiten het gesprek af. Twee flinke tegenvallers!
Ik ben boos. Ik pak mijn hardloopschoenen en ren ruim 5 kilometer op de muziek van The Greatest Showman.

En toch…

Er knaagt iets in mij. Ik moet denken aan autisten die thuiszitten met een burn-out. Aan autisten die elke dag zo zwaar overprikkeld raken dat ze er regelmatig een meltdown van krijgen. Aan autisten die te kampen hebben met een zwarte wolk van depressie die dagelijks met hen meereist en zwaar op hun schouders drukt.

Tenslotte denk ik ook aan mezelf en aan het intakegesprek waarnaar R refereerde. Aan de Janyke waarover in het dossier dingen stonden opgeschreven als “vermoeid ogende jonge vrouw” en “werk waarin ze vast loopt, dat haar overprikkeld en haar veel energie lijkt te kosten”.
En ik denk aan nu. Hoe ik op mijn werk stukje bij beetje mijn nieuwe takenpakket aan het implementeren ben. Het takenpakket dat beter bij mij past en dat minder energie kost. Hoe ik stappen onderneem om een autismevriendelijke wereld om mij heen te creëren. Hoe er steeds een beetje meer lucht in mijn hoofd komt door wat ik doe of juist laat.

En ik denk: oké. Misschien doen de medicijnen wél wat, maar waren mijn verwachtingen gewoon iets te hoog. Had ik gedacht dat ze mijn struggles in één klap wel eventjes zouden oplossen. Dat ik daarna socializend en organiserend als een pro door het leven zou gaan. En dat de psycho-educatie daarna vooral leuk en interessant zou zijn in plaats van hard nodig. Zeker, de medicijnen doen het grove werk, ze beschermen me tegen overprikkeling die zo groot is dat het zou kunnen leiden tot burn-out, depressie en paniekaanvallen. Maar ze fiksen niet eventjes mijn hele leven. Ik moet zélf stappen gaan ondernemen, met behulp van een therapeut. En dat zal niet altijd alleen maar leuk en interessant zijn. Maar uiteindelijk wél goed. En tot die tijd mag ik blij zijn met wat ik heb in de vorm van medicatie en betrouwbare begeleiding vanuit het autismecentrum.

Ik schaam me een beetje voor mijn gedachten, maar ben ook blij met deze les. Hij was echt eventjes nodig, en dat is goed.

En eh, by the way…. Ik ben twee weken terug gebeld door mijn psycholoog. 5 januari staat m’n eerste gesprek gepland.

2 reacties

Geef een reactie

Meer artikelen

Jouw verhaal heeft kracht.

Misschien heb je het gevoel dat je verhaal slechts één van velen is, maar het kan een wereld van verschil maken voor iemand die momenteel met een soortgelijke uitdaging worstelt.

Stuur ons jouw verhaal in en zie het binnenkort op onze site.