Hey!. Mijn naam is Emma, ik ben 19 jaar en ben gek op tekenen en schrijven!. En ik ben autistisch ook ben ik gediagnosticeerd met een depressie en heb ik ADHD. Ik zal vanaf nu iedere maand een blog plaatsen over verschillende onderwerpen!. Ik ben afgelopen week verhuisd naar een begeleid wonen appartement. Het leek me wel leuk dit te delen!, laten we maar bij het begin beginnen dat is natuurlijk wel zo handig ;). Het is een blog met meerdere delen, want anders kan ik net zo goed een boek gaan schrijven 🙂
Begeleid wonen?, nooit van mijn leven:
Als je vorig jaar rond deze tijd tegen mij had gezegd dat ik nu begeleid zou wonen. Zou ik je heel raar hebben aangekeken en er niks van willen weten, ik wou namelijk heel graag ‘normaal’ zijn iets wat veel van jullie denk ik wel herkennen. Bij dat ‘normaal’ zijn hoort natuurlijk niet begeleid wonen dat dacht ik toen tenminste. Een hele lange tijd heb ik dit weggewuifd en vele discussies met mijn moeder hierover gevoerd, steeds voelde ik de tranen in me op komen. Want ik wou echt niet begeleid gaan wonen. Nooit van mijn leven!
Maar gaande weg, kwam ik erachter dat autisme eigenlijk helemaal niet zo ‘gek’ is. En nu denk je wat heeft dat met het begeleid wonen te maken?. Nou in mijn geval heel veel ik begon namelijk mijn autisme en alles wat daarbij hoorde te accepteren en ook wat voor hulp ik bij die autisme misschien wel nodig zou hebben. En dat opmezelf gaan wel een hele opgave zou zijn zonder hulp. Ik zou het kunnen, maar dan zou ik na een paar weken zo kapot zijn dat ik helemaal niks meer zou kunnen. En als het dan slecht zou gaan zou niemand het zien, nou moet ik zeggen nu zie je het ook niet. Hallo maskeren ;). Door al deze dingen begon ik steeds meer te beseffen dat begeleid wonen misschien wel een goede optie zou kunnen zijn. De discussies veranderde steeds meer in gesprekken. Daarnaast kreeg ik in die periode eindelijk voor het eerst in mijn leven begeleiding eerst vooral om vertrouwen op te bouwen, en mentale hulp, want op dat moment zat ik heel diep. Met de begeleiding besproken we ook de optie om begeleid te gaan wonen. En dat zorgde er na een tijdje voor dat ik een gesprek kreeg met de coördinator van de begeleid woonplekken in de regio waar ik woon
Het gesprek:
Er heeft wel een tijd tussen gezeten, totdat we een gesprek zouden hebben met de coördinator. Maar in juli (dit jaar) had ik dan eindelijk een gesprek, en ik was er best zenuwachtig voor, want wat zou ze adviseren?, mijn hoofd maakte allemaal weer doemscenario’s en dit was alleen nog maar het advies gesprek. Ik had het gesprek thuis met mijn moeder en de begeleidster die ik toen had. Het was ondanks de spanning een prima gesprek, ik zeg expres prima, want ik ben geen fan van gesprekken. Ze adviseerde een trainingscentrum. Een traningcentrum (vanaf nu gebruik ik ook atc) is een begeleid wonen plek waar je door middel van verschillende modules gaat kijken hoe ver je bent en wat voor hulp je misschien nog nodig zou kunnen hebben. Na dat gesprek had ik er een goed gevoel over, en gevoel is heel belangrijk voor mij. Ik ga heel vaak op mijn gevoel af en meestal is dat gevoel dan ook nog goed. Na een tijdje (ongeveer een dag misschien, een iets te snelle beslissing) Besloten mama en ik dat het wel goed was een gesprek te plannen, gewoon om eerst eens te kijken of het wat voor me zou zijn
Snelle beslissing:
Het coördinatie gesprek met het atc was vrij snel. Wat erg fijn was, want zo wist ik een beetje hoe het eruit zou zien en of ik er een beetje een goed gevoel bij zou hebben. Zo kon ik mijn hoofd iets meer rust geven. En een goede keuze maken. Al op het eerste gezicht zag het er wel netjes uit. We hadden het gesprek op het steunpunt. Dat is een soort woonkamer waar de cliënten komen om bijvoorbeeld hun medicijnen op te halen, het is een soort gezamenlijke ruimte. Ook dit gesprek ging prima en ook over dit gesprek had ik wel een goed gevoel, ook de werkwijze vond ik een mooi iets. Na het gesprek kreeg ik direct een aanmeldingsformulier mee. En eigenlijk heb ik die zelfde middag nog het formulier ingevuld en op gestuurd, iets wat niks voor mij is. Want normaal gesproken doe ik heel lang over beslissingen maken. De volgende week kon ik nog op gesprek komen (ja weer een gesprek). Om te kijken of ik daar wel pas en of ze me wel zouden kunnen helpen. Ik was daar enorm zenuwachtig voor en heb de hele week in volle spanning gezeten. Want stel dat ze me niet zouden accepteren wat zou ik dan moeten?, zoveel vragen gingen door mijn hoofd en ik werd echt gek van de onzekerheid
Na die drama week. Was het zover, het gesprek. Deze keer zaten er meer mensen bij, en moest ik wat vragen beantwoorden ook hadden ze al mijn papieren over mijn diagnoses gelezen. Na een tijdje was het gesprek klaar en kreeg ik het verlossende woord ik mocht daar gaan wonen!.
Bedankt voor het lezen van de eerste blog!. Ik hoop dat jullie door mijn blogs een beetje herkenning kunnen vinden en misschien wat kunnen leren!. Ik sta natuurlijk open voor feedback en reacties!. En als je vragen hebt stel ze vooral!
Liefs Emma
