Veel van jullie die dit nu lezen, zullen zich wel herkennen in de zenuwen die je voelt bij die ene taak (of meerdere) waar je te lang mee gewacht hebt om op te pakken. Je ligt aan het einde van de dag lekker ontspannen een YouTube-video te kijken en opeens ontstaat er een gevoel van zenuwen: “Ohhh ja, ik ben iets vergeten.” Misschien is het wel een telefoontje dat je nog moet plegen naar de huisbaas omdat je al een week lang een lekkage hebt, of die mail die je eigenlijk 2 weken geleden had moeten beantwoorden. Het lukt je maar niet om je ertoe te zetten en hoe langer je wacht, hoe meer zenuwen er ontstaan. Deze vervelende eigenschap, uitstelgedrag, heb ik zelf ook veel last van. Ik ben er klaar voor om het aan te pakken en het op z’n minst te verminderen.
De chaos opruimen
In mijn vorige blog vertelde ik dat ik structuur probeer aan te brengen in mijn dagelijks leven. Ik probeer de chaos in mijn hoofd op te ruimen door gedachten en gevoelens toe te laten in plaats van ze ver weg te stoppen. Dit is iets wat ik al jaren doe, maar zelf niet doorhad. Daarnaast is het mij ook opgevallen dat ik vaak de moeilijke vragen uit de weg ga, bijvoorbeeld wanneer het niet goed met iemand anders gaat. Dan zit ik met een hoop vragen, maar ben ik bang voor de antwoorden.
Deze twee mindere eigenschappen horen naar mijn idee bij elkaar, ze houden elkaar in ieder geval in stand. Maar doordat ik de afgelopen weken veel bewuster ben geworden van mijn eigen gedrag, gaat het nu steeds meer de goede kant op. Zo probeer ik er meer over te praten wanneer ik aan iemand denk, en stel ik de vragen die op zo’n moment opkomen. Ook al weet ik dat de antwoorden niet altijd even prettig zullen zijn, bijvoorbeeld wanneer het niet goed met iemand gaat, ik wil ze toch stellen. Het gaat natuurlijk nog wel eens mis, maar dat los ik dan op door later een berichtje te sturen.
Uitstelgedrag verminderen
Daarnaast heb ik gemerkt hoe fijn het is om direct te reageren wanneer iemand contact met mij zoekt. Natuurlijk is daar niet altijd de ruimte en tijd voor, maar ik probeer er anders mee om te gaan. Mijn uitstelgedrag wat betreft reageren op berichten komt denk ik voort uit het feit dat ik niet altijd weet wat ik moet reageren. Het moet voor mijn gevoel wel een compleet en duidelijk antwoord zijn. Wanneer ik iets nog niet zeker weet of geen duidelijk antwoord kan geven, bericht ik liever niet terug. Maar ik realiseer me natuurlijk wel dat ik dit andersom ook niet prettig zou vinden, dus ik ben nu aan het oefenen om hier beter in te worden.
Om te voorkomen dat ik me onbewust druk ga maken over wat er in een bericht zou kunnen staan, probeer ik het direct te openen. Als ik geen antwoord weet op een vraag, zeg ik dat ik er later op terugkom. Zo heb ik even de tijd om erover na te denken, maar niet te lang. Het hoeft namelijk niet meteen allemaal heel duidelijk en compleet te zijn. Je kunt ook in het gesprek ontdekken hoe het precies zit.
Negatieve gedachtes
Tot slot wil ik nog meegeven dat het opschrijven van al mijn gedachten echt helpt! Ik heb een klein boekje gekocht waarin ik noteer wanneer mijn hoofd weer vol voelt. Het kan misschien confronterend zijn om het op papier te zetten, maar het is alleen voor jezelf en niemand zal het lezen. Vooral wanneer ik negatieve gevoelens over mezelf heb, helpt het om ze van me af te schrijven. Ik kan het iedereen aanraden die moeite heeft met het loslaten van gedachten en gevoelens.
Eén reactie
Interessant. Ten dele bekende tips. Maar zeker goed om ze weer te lezen en tot mij te nemen (en indien van toepassing ook zelf toepassen)
Al jaren last van uitstelgedrag. Waardoor ik soms helaas in de knoei kom met zowel werk als privé zaken. Dus inderdaad echt niet wenselijk. Omdat het zich recent weer heviger voordeed het vandaag eens besproken met behandelend psychologe. Vooral omdat ik zelf niet goed weet waarom ik het doe. Een aantal mogelijke oorzaken noem jij eigenlijk al in jouw verhaal. Te confronterend; vermijdend gedrag; missen van een goede structuur etc. Ik baal zelf genoeg van mijn uitstelgedrag, maar krijg het (nog) niet blijvend veranderd (met hier en daar nog een keer onderuit gaan). Mijn psychologe geeft aan het daarom goed zou zijn als ik een goede, externe begeleiding (coach e.d.) krijg die met mij meekijkt/loopt en mij door laat pakken. Een externe prikkel. Tenslotte heb ik haar gevraagd of het nu vanuit ASS of vanuit ervaringen& opvoeding zou komen. Ze denkt beide, maar dat in mijn geval ASS er voornamelijk ter grondslag aan ligt.