Onderweg naar antwoorden: Wat als ik wel autisme heb?

Wat is er toch mis met mij? Dat is een vraag die ik mezelf al een behoorlijke tijd stel. Ik zal eerst kort vertellen over mezelf. Mijn naam is Maartje, ik ben 25 jaar oud en ik woon mijn hele leven in Eindhoven. Ik kom uit een gezellig en warm gezin, waar iedereen zich altijd welkom voelt. Ik kom ook uit een gezin waar niet altijd alles rozengeur en maneschijn was. Toen ik 13 jaar was, gingen mijn ouders namelijk uit elkaar. Ineens veranderde de samenstelling in ons gezin. Mijn vader ging ergens anders wonen en mijn moeder bleef in ons ouderlijk huis, waar later haar vriend (inmiddels haar man) ook bij kwam wonen. Sinds de scheiding van mijn ouders is er iets in mij veranderd, gebeurd of kreeg ik last van iets wat ik niet goed kan verklaren.

De klap van de scheiding

Velen vertellen mij vaak dat de struggles die ik ervaar in het leven door de scheiding van mijn ouders komen. “Ik denk dat jij daar een behoorlijke klap van hebt gekregen.” krijg ik vaak te horen. Een behoorlijke tijd heb ik me dan ook achter de scheiding van mijn ouders kunnen verschuilen. Echter werd na een aantal jaar wel duidelijk dat ik niet langer de schuld kon geven aan een externe gebeurtenis. Sterker nog, voor mijn gevoel heb ik de scheiding vrij snel een plekje kunnen geven en geaccepteerd. Ik weet niet goed wat er met me aan de hand is, maar ik voel me regelmatig somber, energieloos, uitgeput, moe, overprikkeld, eenzaam, onbegrepen en stom. Hierdoor heb ik vaak momenten in mijn leven gekend waarop ik dacht: “ik kan niet meer, ik ben op.” Momenten waarop ik dreigde uit te vallen, voor mijn gevoel 100 stappen terug moest doen, door een periode van intens verdriet en intense vermoeidheid moest vechten, om vervolgens weer op te staan. Het voelt vaak als een soort crisis waarin ik dan beland en waarvoor de bokshandschoenen klaarliggen om het gevecht opnieuw aan te gaan.

Aanmelden voor hulp

Jaren van therapie, een klinische opname afgesloten van de buitenwereld en hulp van de gemeente volgen. Na deze tijd heb ik nog steeds geen antwoord op de vraag: “Wat is er toch mis met mij?” In december 2022 heb ik besloten om me, met forse schaamte en tegenzin, aan te melden bij een GGZ-instelling voor hulp. Ik heb namelijk al een waslijst aan therapieën gehad, en de hoop dat iets nog zal helpen was er niet. Na de intake bij deze instelling kwam ik erachter dat er misschien iets is waar ik niet zoveel aan kan doen. De psycholoog die mijn casus onderzocht, bleek kenmerken te herkennen van autisme. Ik had met mezelf afgesproken geen verwachtingen te hebben van deze therapie, maar wat ik totaal niet had zien aankomen, is dat ik mogelijk autisme heb.

Autisme diagnose traject

Een weg naar mogelijke antwoorden begint. Er is hoop dat ik kan verklaren waar jarenlang verdriet, uitvallen door overprikkeling en oververmoeidheid, niet-werkende therapieën, een leven vol onbegrip voor mijn gevoelens vandaan komt. Ik heb misschien iets waar ik niets aan kan doen. Wat zou ik dat graag willen onderzoeken, zeg! De wachttijden zijn alleen erg lang. Ik blijf achter met het idee dat ik misschien autisme heb. Maar misschien ook niet. Wat als ik het niet heb? Wat moet ik dan doen? Ik weet het niet. Op dit moment ben ik in een periode beland waarin ik het allemaal niet meer goed weet. Behalve dat ik rust aan mijn hoofd wil. Ik wil rust. Wat als ik wel autisme heb? Wat als ik mijn hele leven niets heb kunnen doen aan het overprikkeld zijn of uitgeput raken na een gesprek met iemand anders?

Mijn omgeving over autisme

De antwoorden die ik nu krijg vanuit mijn omgeving:

“Jij kunt dat echt niet hebben!”

“Jij bent super sociaal en empathisch…”

“Je maakt toch gewoon oogcontact?”

“Als je het al zou hebben, zou je het maar in een heel lichte vorm hebben.”

“Iedereen heeft wel een beetje autisme, toch?”

Ja, ik ben super sociaal, empathisch en ik maak vaak oogcontact. Maar de reden dat ik dat doe, is omdat ik weet dat dat ‘goed’ en ‘netjes’ gedrag is. Het kost mij erg veel energie om met iemand een goed en sociaal gesprek te voeren. Het liefst kijk ik niemand aan en blijf ik de hele dag binnen, omdat dat de minste prikkels oplevert. Maar niemand lijkt te begrijpen hoeveel last ik ervan heb. Omdat ik mezelf heb aangeleerd niemand tot last te zijn en mezelf op de achtergrond te plaatsen, omdat dat mij overzicht en tijd geeft om over een situatie na te denken.

Herkenning

Herkent iemand zich in mijn verhaal? Ik kom graag in contact om erachter te komen hoe ik hier het beste mee om kan gaan. Misschien gaat mijn verhaal alle kanten op, maar op dit moment voelt het ook alsof alles alle kanten opgaat. Ik voel me onbegrepen en ik wil graag meer rust vinden. Het lukt me alleen niet goed, omdat ik geen beslissingen durf te nemen die mogelijk als aanstellerij worden gezien. Ik heb immers (nog) geen diagnose.

Liefs,

Maartje